Showcase

1. Januari 2003

Friday, 29 December 2006

(Voordat u gaat klagen waar de fotoos zijn: die staan op mijn computer als PSD-bestand en die kan ik niet openen. Met andere woorden: er wordt aan gewerkt!)

Tijdschriften: COOL & STRANGE MUSIC

Na het verschijnen van het twee-delige RE/*search*boek Incredibly Strange Music werden veel mensen die in dit tot dan toe onbekende gebied opereerden, geinspireerd om hun bezigheden wat serieuzer aan te pakken. Een van die mensen is Dana Countryman, die het tijdschrift “Cool & Strange Music” oprichtte, dat wonder boven wonder nog steeds bestaat. De platen, artiesten en genres die in de RE/search-boeken slechts werden aangestipt, worden C&S Music uitgediept en ook witte plekken op de kaarten van de randgebieden van de muziek worden grondig in kaart gebracht. De invalshoek is erg Amerikaans: je moet zoeken naar muziek van buiten Amerika. Maar los van het feit dat geen bezwaar is (het blad is geweldig!!), hebben Amerikanen natuurlijk ook het leeuwendeel van de muzikale uitwassen op hun geweten. Om u een minimale indruk te geven: in het meest recente nummer (27) staan artikelen over Shoobythe Human HornTaylor (waarvan een twintigtal onbekende tapes zijn gevonden!!), Monster-records, Scifi soundtracks en een interview met gitaar-pionier Les Paul.

DE SPOREN VAN UW VOORGANGER

Menig verzamelaar doet een moord voor een Mint exemplaar van zijn favoriete item. Iets is in Mint conditie wanneer er geen enkel spoor van een vorige eigenaar op is aan te treffen. Deze obsessie met onbeduimeld waar is natuurlijk heel goed te begrijpen. Er is niets leuks aan een diepe kras in uw elpee, of u moet wel een heel levendige fantasie hebben.

In dit vaste onderdeel van Fool’s Gold worden gebruiks-sporen besproken die wel een meerwaarde hebben. We zullen het in deze eerste aflevering hebben over de promotie foto voor een aufklarungs film uit de jaren ‘60, onlangs gevonden op een rommelmarkt in Amsterdam. Aufklarungs films waren gedramatiseerde bioscoop documentaires waarin een knappe splagaat stand werd volgehouden tussen voorlichting en sensatie. Het onderwerp was altijd sex, in al haar hoedanigheden.

De opgeplakte tekst strook op de foto doet tevens dienst als censuur balk teneinde de ontluikende borsten van deze struise Noord Europese meid te bedekken.
De tekst luidt: “De dokters van gans de wereld zijn bezorgd over de toeneming der ziekten onder de jongeren.” Aangenomen mag worden dat men het hier over “geslachtsziekten” heeft.

De geest van de vorige eigenaar van deze foto is op een zeer dwingende wijze nog steeds aanwezig in de foto zelf. De arme man stond voor een duivels dilemma: als de rode balk op de foto zou blijven, zouden de borsten nooit zichtbaar worden. Aan de andere kant, wanneer hij de balk eraf zou krabben, zouden de borsten voor altijd beschadigd zijn. Zoals het uitvergrote detail aangeeft koos hij voor de laatste optie, maar bedacht hij zich halverwege, zodat de foto voor altijd in onbeslechte toestand verkeert. Dit dilemma komt onder verzamelaars vaker voor dan u wellicht aanneemt, ook in gevallen waarbij helemaal geen borsten gemoeid zijn. In de volgende afleveringen komen een aantal andere voorbeelden aan bod.

H2. Op deze plek zal elke aflevering een portret van een muzikale wilde man staan. En dan niet wild in de zin van: hard, baldadig, agressief. Voor dat soort wilde mannen leest u maar de Oor. Nee, wild in de zin van: onvoorspelbaar, origineel, weird, onbestaanbaar. Uiteraard kan een wilde man ook een vrouw zijn.

WILDE MANNEN - DE ELECTRO-PIONIER part 1

De meesten onder ons zullen niet onbekend zijn met Leon Theremin, Robert Moog of Raymond Scott. In de jaren ‘50 moeten er tientallen, zo niet honderden mensen bezig zijn geweest met het opwekken van muziek middels electronica. Ten minste, dat nemen we aan omdat we regelmatig foto’s vinden van weirde professoren verwikkeld in gecompliceerde geluids experimenten. Op het eerste gezicht lijken deze wetenschappers op brave fifties burgers, maar als men hoort wat voor geluid er uit hun buizen, draden en recorders komt, dan kunnen we alleen nog concluderen dat dit wilde mannen waren. Pink Floyd Eat your heart out.

Van deze foto hebben we het onderwerp kunnen achterhalen. Net als Leon Theremin vluchtte Vladimir Ussachevski, geboren in de Soviet staat Manchuria, in de jaren ‘30 naar Amerika. Hij sloot zich in 1959 aan bij het Electronic Music Center van Colombia-Princeton, maar experimenteerde al in 1951 met tape recorders. Dat is 3 jaar voor Edgar Varèse’s baanbrekende “Deserts”, maar 22 jaar later dan de uitvinding van het eerste volledig electronische instrument, de theremin. De - weinige - informatie die we kunnen vinden wijst erop dat Ussachevski een mooie synthese nastreefde tussen academisch experiment en artistiek inzicht. “Piece for Tape Recorder” en “Linear Contrasts” zijn niet onopgemerkt gebleven. Ook duikt zijn naam op als electro-componist bij Orson Welles’ theater productie van “King Lear”.

Wij hebben tot op heden een enkele, late opname kunnen vinden van Ussachevski. Het stuk heet Computer Piece en stamt uit 1968. Dit stuk is te vinden op een elpee box die uitgegeven werd ter gelegenheid van het tienjarige bestaan van het Electronic Music Center. Verder creërde Ussachevski naar verluidt de electronische soundtracks voor surrealistische films van Lloyd Williams en voor hoorspelen voor CBS radio. Dit moet allemaal geweldig weirde muziek zijn, dus mocht iemand opnamen hebben: wij houden ons aanbevolen.

VANITY PRESS EN ANDER MERKWAARDIG DRUKWERK

Het boek is een betrekkelijk laagdrempelig medium. Het ijdele non-talent, de onbegrepen wetenschapper, de geobsedeerde pamfletist, allen konden ze, met bescheiden spaarcenten, hun eigen meesterwerk laten drukken en verspreiden. Hele zolders bezweken onder het gewicht van onverkochte vanity-press. En ramshen zal de eigen-beheer uitgever natuurlijk nooit doen. Hoewel er dus ongelooflijk veel verschenen is, is het nog niet eenvoudig alles op te duiken. De oplage mag dan bijvoorbeeld 1000 zijn geweest, het is maar de vraag of er ook werkelijk een enkel exemplaar is verkocht.

Het boekje waarvan hiernaast de cover staat afgebeeld, is een voorbeeld van het soort drukwerk dat in deze rubriek onder de loep zal worden genomen. “De Fatale Seconde” was een uitgave van Veilig Verkeer Nederland en het past perfect in de sensationalistische aanpak waarmee in de jaren ‘50 het volk tot beter gedrag werd gemaand. Vooral op het gebied van verkeers ongelukken is er heel wat bloedigs verschenen in de vorm van educatieve filmpjes, radio items en didactische boekjes. Ook hier treffen we een veelheid aan gruwelijke foto’s aan die ons er voorgoed van moeten weerhouden een sigaret op te steken tijdens het rijden. Wat dit boekje over de drempel van het bizarre trekt, is dat de schrijver van de teksten die de foto’s begeleiden, commissaris K. J. Muller, er duidelijk literaire, nee, zelfs poetische ambities op na hield. Het bijschrift van de artistiek gekadreerde foto die hiernaast opgenomen is, gaat als volgt:

Jong meisje.
Vol levenslust.
Charmant.
Sportieve Scooter.
Elegant door de bochtjes.
Dagelijks naar het lab.
Valhelm?
“Ik ga liever gewoon dood.”
Regenochtend.
Ze valt.
Blijft liggen.
“Gewoon dood.”

Het valt ons op hoe betrekkelijk subtiel deze foto is, zeker in vergelijking met het verwrongen metaal dat in de overige foto’s overheerst (zie de tweede foto). Er valt ons wel iets op aan de stand van de voeten ten opzichte van elkaar. Onder de atleten die deze houding voor ons aan kunnen nemen, wordt een exemplaar van dit boekje verloot.

TIJDSCHRIFTEN: PRIME TIME

Jan Gorter, die elk nummer een paar pagina’s van Zone 5300 volschrijft, maakt al jaren met Jan Kooi een wekelijkse alternatieve medium-gids. Een dubbelzijdig, gevouwen A-4-tje waarop de Jannen met hulp van lezers bijhouden welke teeveeprogrammaas, videoos, films, boeken & ceedees beslist niet gemist dienen te worden. Alleen al de gewoonte om van de vermelde aktrices de meest naakte foto vindbaar af te beelden, zou een reden zijn om een abonnement op Prime Time te nemen. Maar iedereen die door de bomen het bos wel weer een wil zien, kan eigenlijk niet zonder. Onderwerpen van het het recentste nummer (#587!!): Mystery Girls, Slap Shot, The Classic Monster Collection en The No Goods.

SUPERMAN AAN DE BOSPORUS

Op videogebied hebben we altijd goed gezeten in Nederland. Gek genoeg komt dit niet doordat de mensen in de Nederlandse videobranche nou zo capabel waren of zo veel van film wisten. Nee, het is eerder andersom. Wanneer we het videoaanbod van de jaren tachtig bekijken bekruipt ons het gevoel dat deze mensen in het geheel niet gehinderd werden door enige kennis of visie. Menig kleine ondernemer verruilde simpelweg zijn patatkraam voor de videobranche en bracht de meest weirde Italiaanse, Spaanse of Duitse film volledig ongezien uit. Deze praktijk hield enige jaren stand, tot de heren en masse de harde pornofilm ontdekten en uitvonden hoe je met nog minder investeringen en nog minder verstand van zaken geld kunt verdienen.

Speciaal voor deze rubriek zal Milan Hulsing zich regelmatig terugtrekken met een selectie films die van de onderste planken van buurtvideotheken zijn getrokken. Fool’s Gold wil hier een beetje vaart mee maken, want door de onstuitbare opmars van de DVD moeten steeds meer planken met videos wijken. De proleten onder de videoboeren - en dat zijn er velen - sturen de obscure banden tegenwoordig per vuil container naar de hoogovens. Daar moeten we maar niet eens over nadenken om slapeloze nachten te voorkomen. Iets fijnzinniger video ondernemers bieden de afgedankte banden voor een prikkie te koop aan en daar doen we natuurlijk ons voordeel mee.

Voor het eerstvolgende nummer zijn de volgende banden uitgezocht: Yilmayan Adam, Üc SÜpermen Olimpiyatlarda en SÜperadam Istanbulda, drie Turkse films die zich op het gebied van de stripverfilming wagen. Voor deze films kroop Milan vorige week langs de onderste planken van een Turkse videotheek/cassette winkel in de Kinkerstraat. Met paspoort en adresbewijs toog hij naar de balie om zich in te schrijven. De heer achter de balie keek vermoeid naar de banden en naar de identiteitspapieren. “Weet je wat, waarom houdt u die banden niet gewoon?” Ja! Waarom niet! Diegenen onder u die het fantastische Mondo Macabro van Pete Tombs hebben gelezen, weten dat Turkse stripverfilmingen enige reputatie genieten en dat je lang kan zoeken naar exemplaren van deze films op video. Volgende keer zal Milan verslag doen van zijn Turkse Superman videonacht en alles onthullen over dit wonderlijke fenomeen. Is Üc SÜpermen Olimpiyatlarda werkelijk de slechtste film ooit gemaakt? Heeft Yilmayan Adam werkelijk de meest krakkemikkige robot uit de filmgeschiedenis? Hoe ziet een Turkse striptease eruit? Over twee maanden zullen we het weten.