Louwrens (2)

Wednesday, 17 June 2015

Aanstaande vrijdag wordt Louwrens begraven op Zorgvliet. Ik had er niet op gerekend dat de begrafenis hier zou plaatsvinden omdat zijn leven de laatste jaren zich volledig in Slovenië heeft afgespeeld. Ik denk niet dat ik erheen ga. Ik ken vrijwel niemand van zijn recente vrienden en ik zie er tegenop mensen te her-ontmoeten die ik in geen vijftien jaar gezien heb.
Bij eerder begrafenissen besefte ik dat overledenen veel meer leven hebben geleid dan wat ik van ze wist. Dan kwamen er mensen die ik helemaal niet kende maar die de overleden persoon heel goed bleken te kennen. Uit andere tijden, maar sosm ook uit andere delen van het leven van de persoon die ik dacht redelijk goed te kennen. Vaak dacht ik: jammer dat ik dit allemaal nu pas weet. Het besef dat ik mensen helemaal niet ken is inmiddels wel tot me doorgedrongen, en dat komt uiteraard niet alleen van ervaringen met begrafenissen.
In mijn blog schrijf ik liever niet over mijn persoonlijke relaties. Die ander partij heeft immers niet om mijn blog gevraagd. Maar soms doe ik het wel, zoals in het geval van Louwrens. Hij heeft er zelf geen last meer van en ik ken de mensen niet die daar eventueel wel last van zouden kunnen hebben. En kennelijk houdt het me bezig.
Ik probeer het sowieso in mijn hoofd ordelijk te houden. Ik overdenk wat ik heb gedaan, probeer te overdenken wat ik ga doen of beter kan laten, enzovoort. Dode mensen verstoren die orde. Ik zal het de rest van min leven met mijn gedachten moeten doen, ik kan ze niks meer vragen of vertellen of ooit nog iets met ze meemaken. Ik vind het vooral moeilijk dat ik niet onvoorwaardelijk van mensen heb gehouden als ze eenmaal dood zijn. Ik hield zeker wel van Louwrens en de vijftien jaar dat we veel optrokken was dat ook allemaal wel duidelijk, maar ik kon me ook aan hem ergeren. En meer dan zijn immigratie werd de afstand tussen ons gecreëerd door een verschil in levenshouding. Zijn motto was “live fast, die young”. Met de eerste zin ben ik het helemaal eens, de tweede vind ik cynisch. Ik vind het moeilijk om te geloven dat iemand dit meent. Ik denk dat het toch vooral stoer doen en dom zijn is dat iemand zoiets doet zeggen. Maar Louwrens maakte het waar en dat maakt het toch wel weer wonderlijk. We gaan immers allemaal dood, en dan is zijn leven toch geworden wat hij zei dat hij wilde. Hoeveel mensen kunnen dat zeggen?
Ik had een paar jaar gelden alle cassettes met demo’s die ik van hem had gedigitaliseerd en naar hem opgestuurd. Ik denk dat dat hij zeker de helft zelf niet meer had. Het zijn vooral jeugdzondes, maar ik ben blij dat ik die tapes heb bewaard.Er staan ook wat liedjes op die mijn broer heeft geschreven en die Louwrens thuis in zijn eentje opnam op een oude meersporen bandrecorder. We hadden midden jaren tachtig korte tijd een bandje, maar Louwrens speelde alle instrumenten beter dan de rest van de bandleden. Hier is zo’n liedje:

Het idee dat ik van Louwrens, maar ook van een aantal overleden mensen, dingen in huis heb die verder niemand kent, vind ik ook een vreemd besef. Wie het langst leeft, wordt de curator van zijn vriendenkring. Dat was nooit de bedoeling…
Hier is nog een liedje van Rudi dat door Louwrens onder handen is genomen:

Zoals gezegd, dit zijn jeugdzondes. Louwrens heeft veel en veel beter dingen gemaakt. Daarover een ander keer meer.

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit