Sleutelhangers
Friday, 25 March 2011
Mijn vader had een kruidenierszaak toen ik werd geboren. Ik weet niet precies wanner hij die verkocht en hij bij een verzekeringsmaatschappij ging werken, maar dat zal rond mijn zesde of zevende zijn geweest. Dit is allemaal verder niet zo belangrijk, behalve dat het betekent dat een groot deel van de verzameling sleutelhangers die ik als kind had van vóór 1966 moet zijn geweest.
Toen ik negen was, verhuisden mijn ouders. Ik weet dat de twee- á driehonderd sleutelhangers die ik had zijn meeverhuisd, maar ik heb geen herinneringen aan dat ik er toen nog iets mee deed. Ik vertrouw mijn eigen heinneringen niet helemaal, maar toch: sleutelhangers waren populair in de jaren zestig. Als er daarvoor of daarna nog sleutelhangers zijn gemaakt, kan dat nooit veel zijn geweest.
Er waren drie soorten sleutelhangers: de poppetjes (zoals de Flipje-figuren, de Bolletje-mannetjes, Lodalientje, enzovoort), de logo’s & merken (zoals automerken die nog steeds maken) en de miniatuur-versies producten. Minstens driekwart van de sleutelhangers waren miniatuur uitvoeringen van bekende en/of nieuwe producten uit die tijd. Als kind vond ik dat heel gewoon, maar achteraf besef ik hoe raar dit eigenlijk is. Die sleutelhangers waren voor kinderen, maar wat moet een kind met een miniatuur pakje boter of een miniatuur flesje wasmiddel? En wat leverde het de fabrikant van die producten op? Werkte dit echt als reclame?
Vorige week was Eric van der Heijden op bezoek om te praten over het boek dat hij over deze miniatuurproduct-sleutelhangers gaat schrijven. Hij is bezig te inventariseren wat er destijds is gemaakt en probeert ondertussen uit te zoeken hoe de vorken precies in de steel zaten. Waar werden die sleutelhangers gemaakt? Hoe werden ze verspreid? Hoeveel zijn er gemaakt? Was het alleen een rage in Nederland of ook in andere landen?
Mocht u iets weten over dit onderwerp, neem dan alstublieft contact op met Eric. Ik wil dat boek namelijk graag zo snel mogelijk lezen!
Rex
2011-03-28 01:54:13
Sleutelhangers waren een ongekende rage, en een producent zonder reclamefiguren als Flipje of Michelin moest toch iets? En een product zonder sleutelhanger kon niets voorstellen. Want niet alleen de kwaliteit telde bij de jeugdige verzamelaar, het aantal was net zo belangrijk. Goedkoopst/ordinairst waren de platte rechthoekige doorzichtige hangers met een kleine reclamefoto erin. Je kon de zijkant er echter uitwippen, en dan deed je er een pasfoto van een dierbare of idool in. Dat bleek later met buttons trouwens ook te lukken. Ongewenste popster eruit wippen, je idool erin en vastklikken.
Mijn buurmeisje vroeger brak het plastic oogje aan die miniproducten met ketting er vanaf, en speelde daarmee in haar poppenwinkel. Of dat vaker werd gedaan, ik kan het je niet vertellen.
Zo was het in de jaren 70 een rage om stickers te sparen, en mijn broertje had een plakboek vol, maar veel van die stickers waren gortdroog uitgevoerd met uitsluitend bedrijfsnaam en adresgegevens, maar ja, het aantal plakplaatjes telde…