Hard fun
Thursday, 21 October 2010
Morgenochtend vertrekken we voor een week naar een huisje in de Ardennen, waar we het 50 jarige huwelijk van mijn schoonouders gaan vieren met hun kinderen en hun respectievelijke families. Zoals wel vaker word ik geacht voor het vertrek een aantal dingen gedaan te hebben die eigenlijk meer tijd vragen dan er is.
Zoals het maken van een aflevering van mijn rubriek “Het geluid van Amsterdam” voor het blad van de Amsterdamse daklozen. Dat is op zich geen probleem, behalve dat ze om mysterieuze redenen het formaat hebben veranderd. Ik moet het nu doen met 4×24 centimeter. Dat betekent nog geen twee woorden per regel, voortdurend afbrekingen, en bovenal ongeveer tweederde minder ruimte dan in de vorige variant. Ik heb gezegd dat het lastig is en kreeg er één centimeter bij.
Toevallig is er ook een deadline voor de rubriek “Frits’ Hoekje”, die ik al 21 afleveringen schrijf voor het onderwijsblad OWG. Sinds een paar weken is er een nieuwe redactie, die meteen al liet weten dat ik meer moet aansluiten bij waar het blad over gaat: onderwijs en computers. Dat is handig voor een rubriek over grammofoonplaten! Ik werd juist bij het blad gehaald om iets anders te schrijven dan wat er gewoonlijk in staat, omdat die inhoud zo eenzijdig en saai was!
Toen ik vanochtend mijn stuk inleverde, kreeg ik te horen of ik het met 600 woorden (een derde) wilde inkorten. Dat had de redactie de afgelopen twee afleveringen zélf al gedaan, maar zonder het mij te vertellen. De nieuwe redactie stuurt me geen bladen, dus ik wist van niks. Ik heb gezegd dat ik dit toch wel heel erg drie keer niets vind en wacht op wat er komen gaat. Ik heb er al mee verzoend dat ik er uit wordt geknikkerd. Dat is vervelend, want ik maak met mijn broer ook nog een stripje voor het blad en ik zou niet willen dat hij de dupe is van mij. Maar wat een gezeik! En als ik nou vet betaald kreeg voor die rubriek…
Als klap op de vuurpijl heeft de organsatie, voor wie ik een achttal banken heb ontworpen, waar ik een paar maanden geleden zo enthousiast over vertelde, zonder enig overleg met mijn ontwerpen zitten knoeien en nog een heleboel andere banken laten maken. Die zijn een stuk minder mooi, maar wat me vooral dwarszit is dat ze zomaar mijn ontwerpen hergebruiken zonder het te vragen. En zonder ervoor te betalen. Sterker nog, ze hebben de rekening voor mijn werk nog niet eens betaald.
Ik heb deze week gewerkt in de kelder van een kantoor. Het pand was onlngs opgeknapt, maar er mosten nog wat klussen gedaan worden. Zoals het schoonmaken en opknappen van twee kleine kelderruimtes. Dat werk heb ik met enorm veel plezier gedaan, ik krijg er goed voor betaald en de eigenaar was er zeer blij mee. Het contrast met het werk aan mijn buro is soms zo groot dat ik het bijna jammer vind dat ik dat werk zo graag doe. Ik bedoel, het werk op zich is leuk, maar het gedoe eromheen is zo vreselijk dat ik er ongelukkig van word om het in opdracht te doen voor anderen.
Hier zijn wat recente afleveringen van “Het Geluid van Amsterdam”, in het oude formaat:
