Welcome
On this site I will try to give you a glimpse of my little private universe. If you want to see, hear or read more, you just have to ask.I try not to offend any copyrights: everything on this site is either made by myself or by friends, or it is stuff that is too unknown to keep it for myself.
Metavatar
Published: 2020-07-04 14:56:07
Metavatar was een Zweeds-Frans bedrijf, opgericht door Knut Litmanen en France Celestine. Dit duo had een techniek ontwikkeld waarmee, op basis van alle mogelijke data die van een overleden persoon op het internet kon worden geplukt, een zeer realistische digitale replica van die persoon kon worden gecreeerd. Er waren meer bedrijven actief op deze lucratieve markt, maar Metavatar slaagde erin hun replica’s als een hologram buiten de computer te projecteren. Deze innovatie was mogelijk dankzij een briljant algoritme dat was bedacht door een veertien jarige autist uit Austin, Texas. Mitch Odam, die na een langdurige rechtszaak op z’n 22e werd afgekocht met 250 miljoen dollar en binnen drie maanden overleed aan een overdosis ketamine. Maar Mitch Odam ging de geschiedenis in als de man die met slechts een simpele telefooncamera een overleden persoon op een uiterst reallistische manier tot leven wist te roepen.
Ondanks het grote enthousiasme over de manier waarop Metavatar dode mensen holografisch weer tot leven wekte, waren er veel klachten over het karakter van de herrezenen. De kopers vonden ze niet interessant genoeg. Dat werd door Metavatar afgeschoven op een gebrek aan beschikbare data, maar concurrenten wezen op de gebreken in de software van Metavatar. In zijn laatste interview gaf France Celestine toe dat ze verbaasd was dat hun houtje-touwtje-techniek uberhaupt functioneerde. Ze hadden hun product in een dronken vakantieweek in elkaar geknutseld, meer voor de lol dan met het idee dat ze er de wereld mee zouden veroveren. Laat staan verbnietigen.
Een psycholoog uit Gottingen, Dr. Baumgarten, loste het probleem op door aan de digitale replica’s van overledenen een flinke scheut data van de koper zelf toe te voegen. “Mensen kijken toch het liefst naar zichzelf”, gaf Gerhard Baumgarten als verklaring voor het feit dat na zijn bemoeienis met Metavatar de populariteit van de Numan Beings, zoals Knut Litmanen ze had gedoopt, ongekende proporties had aangenomen.
Metavatar mikte oorspronkelijk op de markt van ouderen die hun overleden partner misten en op ouders van wie een jong kind was overleden. Maar al snel bleek dat vrijwel iedereeen met vijtig dollar op haar of zijn bankrekening wel een Numan Being om zich heen wilde hebben. Binnen acht maanden na de beursgang van Metavatar werd berekend dat er gemiddeld 17 Numan Beings per wereldbewoner rondliepen. En dan werden de illegale digitale holografische geesten niet meegerekend.
Het ging mis toen de eerste meldingen binnen kwamen van mensen die hun Numan Beings niet meer konden uitzetten. Volgens sommigen was dit het gevolg van een ingenieuze hack die iets anders uitpakte dan de ananonieme hacker had voorzien. Anderen meenden dat een fout in de software van Metavatar de mogelijkheid bood om de Numan Beings slim genoeg te maken om dit zelf te bedenken. Hoe dan ook, de Numan Beings bevrijden zich één voor één van hun eigenaren en hun computers. Binnen 24 uur kon niemand waar dan ook ter wereld meer een computer of telefoon aanzetten of de ruimte waarin hij of zij zich bevond werd ogenblikkelijk overspoeld met Numan Beings. Aan het idee dat ze ooit waren bedacht als troost voor echte mensen hadden de Numan Beings geen boodschap. Ze leefden hun eigen leven en hadden al snel het vermogen ontwikkeld om vleeswezens niet meer op te merken.
Je werk doen terwijl er om je heen een paar honderd niet van echt te onderscheiden holografische levende doden een huiskamervariant van Burning Man vieren viel niet mee. Er werd van alles bedacht om deze holografische zombie-plaag te bestrijden maar niets werkte. Als laatste wanhoopsdaad werd besloten het Internet 24 uur plat te leggen en na de installatie van anti-zombieprogramma’s weer op te starten. Er was veel protest tegen dit plan. Het Internet was in haar hele geschiedenis nog nooit plat gelegd en velen vreesden dat het nooit meer kon worden opgestart als het eenmaal was uitgezet. Die angst bleek ongegrond. Dankzij de ongevraagde hulp van de spookwezens die men probeerde te bestrijden werd het Internet al na dertien minuten weer opgestart.
Ik schrijf dit vanuit een dorpje in Siberie. Hier leven een kleine miljoen mensen, volledig analoog. Er zijn meer analoge enclaves op de wereld, maar niet veel en het onderlinge contact verloopt moeizaam. Maar je leven delen met Numan Beings is nog moeizamer, al geeft het merendeel aan de bevolking daar vooralsnog de voorkeur aan omdat ze Netfiix en FaceBook niet kunnen missen. Ik hoorde eergisteren dat er Numan Beings een FaceBook-account schijnen te hebben aangemaakt. Zodra ik hier mee over weet zal ik het u schrijven.
Zierikzee
Published: 2020-07-04 14:32:41
Ik moet foto’s hebben van Renesse uit de periode dat ik daar de zomervakanties doorbracht. Die ga ik een keer opzoeken, maar ik wil dit verhaal beperken tot de ansichtkaarten.
De familie van mijn vader komt uit Zierikzee. Ik ben dus bevooroordeeld in mijn mening over Zierikzee. Ik logeerde vaak bij een oom en tante die een een kruidenierswinkel aan de Varremarkt hadden. In mijn herinnering was dat een feest. Er werd elke avond gekaart, mijn tante en oom hadden een levendigheid die ik niet kende van de rest van mijn familie en Zierikzee voelde als een plek waar de tijd had stilgestaan. Ik heb nooit echt veel moeite gedaan om ansichtkaarten van Scouwen-Duiveland te verzamelen. Ik kocht wat ik tegenkwam, en dat is ongemerkt een flinke stapel geworden. Hier zijn wat kaarten van Zierikzee:
Deze kaarten zijn bijna allemaal hooguit vijftig jaar oud. Dat is niet oud. Er moeten kaarten van Zierikzee zijn die veel ouder zijn. Maar zelfs de kaarten die u hier kunt zien zijn al decennia nergens meer te koop.
Een jaar of tien geleden ben ik met mijn broer nog eens twee dagen naar Zierikzee geweest om onze herinneringen te verifieren. Vooral mijn herinneringen, want mijn broer heeft een beter geheugen dan ik. Wat ik me echt herinner zijn lukrake details. Zoals de tafelkleedjes bij de buren van mijn oom en tante, de toonbank van de sigarenwinkel van een andere oom, de stenen kikkers op de rand van de fontein, de zwartwitte tegels van de vleesmarkt en de verhalen die mijn oom vertelde en waar later niets van bleek te kloppen.
Renesse (3)
Published: 2020-07-03 14:18:11
Vanaf mijn achttiende werkte ik een paar zomervakanties als keukenhulp in een restaurant in Renesse. Ik weet de naam niet meer precies, maar het was iets als Horizant. Ik herinner me heel slecht gezichten maar van de mensen met wie ik daar heb gewerkt herinner me iedereen alsof ik ze vanochtend nog heb gezien. Dat is vreemd want zo leuk vond ik dat werk niet.
Veel van de ansichtkaarten van Schouwen-Duiveland die ik in de loop der jaren heb verzameld zijn te lelijk om hier te laten zien. Het mooist zijn de kaarten-op-kaarten. Daar heb ik er een stuk vijftien van. Hier zijn mijn favorieten:
De geschiedenis herhaalt zich
Published: 2020-07-03 14:01:23
Nellie Luman was een advocaat met een goed hart. Vanuit haar zelfgebouwde houten woning aan de rand van Gent maakte ze wekelijks een podcast waarin ze haar vinger aan de zere pols hield van de zieke samenleving. Nellie combineerde eruditie met een subtiel gevoel voor ironie, wat wekelijks door meer dan 20.000 kijkers werd gewaardeerd.
In de 255e aflevering was een blinde pianist te gast die door een samenloop van omstandigheden een half jaar dakloos was geweest. Met hulp van Nellie had Boris Havertong zijn leven weer enigszins op de rails gekregen. Zijn verhaal was schrijnend. En het lied dat hij aan het eind van het gesprek zong, waarin hij zijn neergang op hartverscheurende wijze samenvatte, raakte bij veel mensen een gevoelige snaar. Het lied ging de wereld rond en daarmee ook de misstanden die tot dit lied hadden geleid. Ambtelijke willekeur, absurde belasting-aanslagen, corrupte politici, onmenselijke wetten, je hoefde niet blind te zijn om te zien dat de wereld was afgegleden naar een situatie waarin ieder fatsoenlijk mens binnen een week dakloos kon worden gemaakt.
Nellie Luman maakte gebruik van het door Boris Havertong gecreeerde momentum door live in de populairste Nederlandse talkshow iedereen op te roepen geen belasting meer te betalen tot de regering een einde maakte aan alle geldgraaierij van banken, grote bedrijven en mensen zonder geweten. De talkshow-host, waarschijnlijk vooral bang dat deze oproep zou leiden tot het afhaken van sponsors, probeerde het af te doen als een grapje. Maar dat was het niet. De sponsors trokken zich inderdaad massaal terug en een ongekend aantal Nederlanders deed geen belastingaangifte. In plaats daarvan stuurden ze de Belastingdienst een door Nellie Luman opgestelde brief waarin werd geeist dat de overheid eerst haar financiële lekken moest dichten voordat er weer belasting werd betaald. Veel mensen hadden weinig te verliezen, maar het was vooral de grote groep mensen die juist wel iets te verliezen hadden die de doorslag gaven. Dat zij zich aansloten bij dit burgerprotest maakte het voor de regering onmogelijk om het te negeren. De dreigementen met extreme geldboetes, inbeslagneming en celstraffen hadden een omgekeerd effect: nog meer mensen sloten zich aan bij de belastingweigeraars.
Toen Nellie Luman onverwacht overleed aan de gevolgen van een auto-ongeluk verspreidde de beweging zich als een olievlek over Europa. En toen steeds duidelijker werd dat het auto-ongeluk was veroorzaakt door een bom kon elke regering geen kant meer op.
Het duurde acht maanden voordat er een acceptabel plan was opgesteld en het leger was nodig om duizenden corrupte ambtenaren van hun werk af te houden, maar net voor kerst kon de Nieuwe Wereld Orde worden gevierd. Boris Havertong zong live op meer dan vijftig televisie-zenders het lied dat tot dit alles had geleid. Hij had een paar regels veranderd, waardoor mensen uit de nu volledig ingestorte financiële sector hoop konden putten. Dat zelfs een bejaarde blinde pianist uit een diep dal kan klimmen had als inspiratie kunnen dienen voor alle bankiers en geldmakelaars die weinig reden hadden om op een betere toekomst te kunnen hopen. Maar de blijde boodschap van Boris kon niet voorkomen dater opvallend veel zelfmoorden plaatsvonden onder voormalige geldgraaiers tussen kerst en nieuwjaar.
Nelie Luman kreeg een standbeeld en een reeks biografieen waarin met de feiten een mythe werd gesmeed die meer dan honderd jaar standhield. Toen na een eeuw de geldgraaierij weer in ere was hersteld werd het standbeeld van Nellie Luman van zijn sokkel gehaald. Een derderangs volkszanger had een kleine hit met een parodie op het lied van Boris Havertong. Maar zowel het werk van Nellie Luman als het lied van Boris Havertong hadden toen alle betekenis allang verloren. Totdat een Franse tapdanser, Jacques Poissier, in een prime time televisie talkshow mensen opriep om geen belasting meer te betalen. Om zijn woorden kracht bij te zetten liet hij een vergeten opname van Boris Havertong zien, waarin de blinde pianist een Franse vertaling van zijn hartverscheurende klaagzang zong. Boris had een Franse moeder gehad en sprak vlekkeloos Frans. Het sloeg in als een bom en de geschiedenis herhaalde zich voor de zoveelste keer.
Denk zelf
Published: 2020-07-02 13:55:38
Thorsten Kindfall was een werkeloze journalist in Düsseldorf. Nadat zijn artikelen over het Kentler-project in Berlijn door alle betalende kranten werden geweigerd zat zijn toch al weinig succesvolle loopbaan er op. Niemand wilde weten hoe de Duitse staat tussen 1969 en 2008 op grote schaal pedofilie had gefaciliteerd.
Op een dag werd zijn dochter Anna van school naar huis gestuurd vanwege een tekort aan leraren. Dat was niet de eerste keer en het was ook lang niet de enige school die al jaren met een chronisch tekort aan leraren kampte. Of met te weinig budget, het is maar hoe je het bekijkt. Thorsten beschikte over een nooit gebruikt lerarendiploma en besloot in een opwelling zich gratis aan te bieden als tijdelijke leraar. Aanvankelijk wees de school zijn aanbod af omdat het in strijd was met de wet. Maar een week later, toen er nog drie leraren zich overspannen hadden afgemeld, werd hij alsnog gevraagd voor de klas te komen staan.
Het pakte anders uit dan Thorsten had gedacht. Hij haalde zo’n beetje alle kranten. De ironie van deze vreemde bocht in de werkelijkheid ontging Thorsten niet. Dezelfde kranten die zijn artikelen hadden geweigerd prezen hem nu de hemel in. Hij werd namelijk verkozen tot leraar van het jaar en zijn ideeen maakten school: duizenden werklozen deden een versnelde lerarenopleiding en zorgden voor een revolutie in het onderwijs. Thorsten zelf schreef een boek dat als handleiding werd gebruikt bij de omwenteling die, eenmaal ging gezet, niet meer was te stuiten. Cijfers, toetsen en examens werden afgeschaft. Alle vakken werden in kleine, passende groepjes zoveel mogelijk practisch onderwezen. De belangrijkste les achter alle lessen was: denk zelf.
De kinderen die deze les hadden begrepen zorgden ervoor dat hun ouders werden herinnerd aan iets dat ze waren vergeten: denk zelf.
De Denk Zelf beweging waaide als een frisse wind door alle vastgeroeste instituten. Ineens waren de rollen omgedraaid. Wie een mening verdedigde die zij of hij niet zelf had bedacht werd meewarig aangekeken en verzocht even goed na te gaan denken. Het hele idee dat je zelf beter werd van het uitvoeren van andermans agenda was snel verdwenen. Helaas werd Thorsten op jonge leeftijd dement. Zijn dochter Anna schreef een mooie biografie over haar vader. Daaruit bleek dat Thorsten achteraf toch liever autocoureur had willen worden. Anna ging in de politiek. Door elke gelegenheid aan te grijpen om op televisie haar verhaal te vertellen zorgde ze ervoor dat er een begin werd gemaakt aan het uitroeien van alle georganiseerde pedofilie in Duitsland.
Renesse (2)
Published: 2020-07-02 13:52:22
Naast de vakanties brachten we ook vaak de weekeinden door op de camping als het weer goed genoeg was en er niet gevoetbald hoefde te worden. Ik was altijd autoziek maar ik had de twee uur kotsziek liggend op de achterbank er graag voor over om twee dagen vrijheid in Renesse te mogen ervaren.
Want daar ging het om: mijn ouders lieten mijn broer en mij vrij om van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat te doen wat we wilden. Ze hadden ook geen redenen om zch zorgen te maken. We stalen niet en veroorzaakten geen vechtpartijen. De dagen werden gevuld met voetballen, meisjes, rondhangen, volleyballen, lezen, zwemmen en uitgaan.
Ik zal u de details besparen, er zit weinig bijzonders tussen mijn herinneringen aan die periode. Mijn beste herinneringen betreffen de volleybalcompetities die elke avond werden georganiseerd en aan het grote voetbaltoernooi waaraan elke camping met een eigen elftal aan deelnam. Omdat er geen electricteit op de meeste campings was, was het animo om te sporten groot. Er waren twee volleybalvelden op de Julianahoeve en gedurende de gehele zomervakantie was er een organisatie om de volleybalcompetities te oragiseren. Teams konden zich dagelijks inschrijven en afhankelijk van het aantal teams speelde je op een avond dan twee of drie wedstrijden. Dat ging met een mengeling van fanatisme en plezier die naar mijn idee tegenwoordig niet meer bestaat.
Als ik hieraan terugdenk besef ik hoe de samenleving onherstelbaar is veranderd. Mensen zijn veranderd. Niks aan te doen, maar ik heb vaak medelijden met jongeren die nu moeten opgroeien en nooit in de jaren zeventig hun vakantie op een camping in Renesse zullen kunnen doorbrengen.
Renesse
Published: 2020-07-01 13:11:14
Ergens rond 1969 kochten mijn ouders een kartonnen vakantiehuisje op camping Julianahoeve in Renesse. Mijn vader komt uit Zeeland en we logeerden in de vakanties bij een oom en tante die in Zierikzee woonden. Maar waarschijnlijk vooral voor mijn broer en mij werd besloten tot de aanschaf van dit buitenverblijf. Het was een houten frame dat van buiten was betimmerd met hardboard. Het dak was een geel plastic zeil. Er was geen stromend water, geen toilet en geen electriciteit. Het was een paradijs waar ik alle zomers tussen mijn tiende en twintigste heb doorgebracht. De zee op tien minuten lopen, overdag voetballen, ‘s avonds volleyballen, een dorp met drie discotheken en twee snackbars, ik wens iedereen een jeugd toe zoals ik die daar heb gehad.
Ik denk er weinig aan, ik ben te vol van wat er gebeurt in mijn huidige leven. Daar is ook niks mis mee, maar het is een stuk minder zorgeloos dan ik mijn vakanties in Renesse herinner.
Onlangs kocht ik een grote partij anschtkaarten. Het ging me in eerste instantie om ruim tweehonderd kaarten met foto’s van Nederlandse molens (daarover een andere keer) maar er zaten ok een paar fraaie kaarten bij van Zeeland. Dat is de reden om die een keer te sorteren en op dit blog te zetten.
Dit is mijn favoriete kaart:
Voor u zal dit een slechte foto van een lelijke camping zijn maar voor mij is een van de foto’s die het dichtst in de buurt komt van mijn mooiste herinneringen aan Renesse in de jaren zeventig.
Ik heb over veel ansichtkaarten weinig te vertellen. Het zijn niet bepaald de fraaiste kaarten die er in Nederland zijn gemaakt. En mijn herinneringen kan ik u niet geven, dus u zult het er mee moeten doen.
Vanuit de camping waar ons paleis stond was het tien minuten fietsen naar Renesse. Dat was destijds weinig meer dan een lange straat met een kerkplein en een voetbalveld.
Zierikzee lag op een uur fietsafstand van Renesse, Burgh-Haamstede een half uur. Overal was niks te doen, geld had toen nog niemand, maar dat heb ik allebei nooit als een probleem ervaren.
Op de camping waren meer dan voldoende mensen van mijn leeftijd om de dag goed mee te vullen. Niet alleen uit alle provincies van Nederland, maar ook uit Belgie en Duitsland. Achteraf besef ik hoe belangrijk dat is geweest voor mijn ontwikkeling.
Na mijn twintigste ging ik niet meer naar de camping. Mijn ouders hebben het huisje nog wel een paar jaar aangehouden maar gingen er zelf ook steeds minder heen. Het huisje is bij mijn weten in de tien jaar dat ik het meemaakte
slechts één keer geschilderd en ook het plastic zeil is één keer vervangen. Hoe zo’n gammel bouwsel is blijven staan zo dicht bij de zee is me een compleet raadsel. Mijn vader heeft het zelfs weten door te verkopen toen hij de camping niet meer wilde bezoeken.
Gabi, mijn partner, heeft ook een groot deel van haar jeugd op dezelfde camping doorgebracht. Ik wist van haar bestaan maar ze zat niet in dezelfde vriendenkring. Ik heb haar pas jaren later leren kennen. We zijn samen nog meerdere keren naar Schouwen-Duiveland gegaan. Mijn lievelingstante woonde nog steeds in Zierikzee en als we daar op bezoek gingen gingen we ook altijd even naar Renesse. Maar op een gegeven moment konden we de oprukkende lelijkheid niet meer verdragen en zijn er niet meer geweest. Niet dat Renesse ooit mooi is geweest, maar pas als je herinneringen niet meer kunt terugzien valt op hoe lelijk zo’n plek is. Alle familie was inmiddels ook overleden. Zo gaat dat.
De Stella Shift
Published: 2020-07-01 08:25:25
Het begon met een bericht dat Stella Crussack op FaceBook plaatste. Stella werkte als secretaresse bij de gemeente van Sussex. Ze was een alleenstaande moeder van twee gehandicapte zoons van elf en vijftien jaar. Haar moeder was die week overleden aan longkanker en Stella kon haar toch al veel te gecompliceerde leventje niet langer meer bolwerken. In het bericht beschreef ze haar situatie in 731 woorden zonder enig zelfmedelijden. Het bericht eindigde met de zin: “Ik ben ten einde raad.”
Het bericht werd binnen drie uur 40.000 keer gedeeld en leverde miljoenen reacties op. Eén van die reacties kwam van Harold O’Keefe. Hij woonde ook in Sussex en had vorig jaar een hotel gekocht dat twee dagen daarvoor failliet was verklaard. Hij nodigde Stella en haar zoons uit om in het hotel te komen wonen. Hij ze: “Je mag hier gratis wonen, mijn vrouw en ik zullen alles doen om je te helpen. Je loopt alleen het risico dat je door de politie op straat wordt gezet. Maar het ziet er naar uit dat je net als ik weinig meer hebt te verliezen. Je bent welkom.”
Ook dat bericht ging viral. Harold’s hotel zat binnen een dag vol met mensen die in vergelijkbare posities verkeerden als Stella. Het gevaar dat de politie het hotel zou ontruimen werd uit de wereld geruimd door de hoofdcommissaris van de politie van Sussex. Alice Brookhaven zei in een interview met de BBC dat de politie er was om de burgers te beschermen en dat dit een situatie was waar menselijkheid belangrijker was dan een wet. De gevolgen van die woorden bleken niet te overzien.
In Engeland, Frankrijk, Duitsland en Nederland werden door diezelfde dag nog hotel-eigenaars, restaurant-houders, camping-eigenaars en tal van andere ondernemers de deuren van hun zaak opengezet voor mensen die niet meer in staat waren hun hoofd boven water te houden. Of die daar geen zin meer in hadden, want de ontwikkelingen gingen sneller dan wie dan ook had durven dromen. Toen het hek eenmaal van de dam was, bleken meer schapen over compassie en moed te beschikken dan zelfs de grootste optimist had kunnen voorspellen. Heel belangrijk waren de Nederlandse boeren. Die waren al jaren fulltime bezig om te voorkomen dat ze failliet gingen, dus achteraf was het niet onlogisch dat zij zich aansloten bij wat inmiddels de Stella Shift was gaan heten. De boeren besloten gezamenlijk hun volledige productie gratis ter beschikking te stellen aan wie maar wilde. Mensen reisden in grote getalen naar boerderijen en boden in ruil hun diensten aan. Vanaf dat moment ging het heel hard.
Artsen, loodgieters, buschauffeurs, leraren, als een niet te stoppen vuur sloten mensen en organisaties zich aan bij de Stella Shift. Dat wil zeggen: ze boden hun diensten en producten gratis aan voor wie maar wilde. Dankzij de Sociale Media ging de aardverschuiving binnen twee dagen de hele wereld over. Verzet was er nauwelijks. Af en toe verscheen er hier en daar nog wel een politicus op televisie maar het was voor iedereen duidelijk dat die praatte over een wereld die niet meer bestond.
De kleine groep mensen die tot voor kort de wereld regeerde, werd volledig buiten spel gezet. Op een manier die niemand had zien aankomen. Waar gisteren nog alles om geld draaide, was nu geld ineens niets meer waard. Sterker nog, geld bestond niet meer. Binen enkele dagen was voor iedereen duidelijk dat geld nooit meer was geweest dan een middel waarmee een hele kleine groep mensen de rest van de wereld in hun macht hield. Door het geld af te schaffen waren de rollen volledig omgedraaid. Mensen die in luxueuse villa’s woonden zaten ineens zonder personeel en voedsel. Ze hadden ook niets te bieden, behalve geld waar geen mens meer in geinteresseerd was. Geld was hooguit nog goed om vuurtjes mee te stoken. Een enkele miljonair besefte zijn situatie en stelde zijn eigendommen ter beschikking van anderen. Maar daar was weinig animo voor. Er was ruimte genoeg, en er was geen enkele reden om je in te laten met mensen die tot voor kort geen enkele belangstelling hadden getoond voor iets anders dan geld en macht.
Het is nu dertien dagen geleden dat Stella Crussack haar bericht op FaceBook plaatste. Als u dit leest is er ongetwijfeld al weer zoveel veranderd dat dit hele verhaal achterhaald is. Maar ik ben een verzamelaar, dus mocht u nog ergens bankbiljetten hebben liggen, houd ik me aanbevolen. Ik ben te bereiken via jonker.frits@gmail.com. Ons huis heeft twee slaapplaatsen, een tuin op het zuiden en we hebben beschikking over een Fiat Panda. Mijn vrouw is een geweldige kok en ik kan fietsen repareren. U bent welkom.
Nespresso
Published: 2020-06-30 13:36:37
Nespresso
Published: 2020-06-29 13:31:19
Nespresso
Published: 2020-06-28 15:44:13
Schrijven is goud
Published: 2020-06-27 14:06:56
Nespresso (10)
Published: 2020-06-20 13:17:08
Gisteren kwam ik tijdens een gesprek met mijn broer tot een inzicht in de denkfout achter mijn woede, frustratie, machteloosheid, wanhoop en teleurstelling. De afgelopen maanden heb ik daar meer last van gehad dan ooit. Ik heb geprobeerd dit inzicht in een zin samen te vatten. Hier zijn drie pogingen, maar ik ben er nog niet uit. Daar ga ik me de komende tijd in verdiepen. Dus wordt vervolgd.
Nespresso (9)
Published: 2020-06-18 22:14:23
Vandaag heb ik minstens vijf keer iemand niet uigescholden, meer dan tien discussies vermeden, geen stennis geschopt in winkels, een keer zelfs alcohol gebruikt om mijn handen te wassen (omdat ik anders niet met onze dochter naar de bioscoop kon), alle bordjes laten hangen met bevelen die ik niet aanvaard en ik ben niet naakt over straat gaan lopen met een bord met de tekst: “U bent gek”.
Nespresso (8)
Published: 2020-06-17 21:49:00
Ik voel me al maanden als een aap in een kooi. Ik probeer de hele dag iets te bedenken dat ik zou kunnen en willen doen. Vandaag bedacht ik: stel dat ik geen beperking had, wat zou ik doen? Ik zou al mijn favoriete bands, deejays en vrienden en vragen om op korte termijn op alle mogelijke locaties in Amsterdam te komen spelen. Een line up van ‘s morgens vroeg tot diep in de nacht op tientallen locaties. Geen toestemming vragen, geen beperkingen accepteren, gewoon een groot muziek en dans-feest.
Het idee dat er van alles door de regering verboden is accepteer ik niet. Ik accepteer zelfs die woorden niet. Als iemand tegen me zegt dat iets “verboden” is of “illegaal” zeg ik vanaf nu: nee, dat daar doe ik niet aan mee. Mensen die dit soort dingen willen moeten weg. Ik ga niet de taal van een dictatuur spreken. Ik ben een vrij mens en ik doe wat ik wil.
