Soundtrack of my life
.
Because of a copyright dilemma there is no longer any music on this site. As soon as this is sorted out, this blog will have a soundtrack again.
Nespresso
Published: 2020-07-13 13:31:34
Nespresso
Published: 2020-07-12 13:26:49
Bewustzijn
Published: 2020-07-11 13:20:18
Eén keer per jaar gooi ik een kop koffie of een glas bier om op mijn bureau. Meestal omdat ik mijn leesbril ophoud als ik om me heen kijk en dan de afstand verkeerd inschat. Onlangs gebeurde het terwijl er dit op mijn bureau lag:
Het zal geen toeval zijn geweest.
Ik heb dezelfde tekst meteen opnieuw geletterd:
En deze is speciaal voor een trouwe lezer van dit blog:
Hollandse campings
Published: 2020-07-10 21:34:32
De camping waarop mijn ouders een huisje hadden gekocht toen ik een jaar of tien was, had destijds vooral teneten en caravans. Ik heb nooit iets gehad met tenten. En hoe aangenaam ik die camping destijds ook vond, ik zou er nu toch anders tegenaan kijken.
In mijn ansichtkaarten verzameling zitten een hoop kaarten gemaakt door campings en vakantiehuisjes complexen. dat zijn verwarrende kijkjes in een verleden dat ik niet heb meegemaakt:
Er zijn vele zaken waar ik weinig sporen meer van tegenkom. Zoals bermtoerisme. Mijn ouders hebben dat wel gedaan, met klapstoeltjes en een koelbox in de berm langs en snelweg gaan zitten om naar de auto’s te kijken. Over dit soort onderwerpen zou ik dikke boeken wilen lezen. Mocht u tijd hebben om die te schrijven: ik ben ook heel geinteresseerd in alles wat er in de jaren zestig op menukaarten voor kinderen stond, wat voor attracties er in speeltuinen stonden, enzovoort. Zoals ik wel vaker zeg, aan mijn eigen herinneringen heb ik weinig.
Pretparken
Published: 2020-07-09 21:22:15
Mijn ouders namen mijn broer en mij regelmatig mee naar speeltuinen en andere plekken waarvan ze dachten dat ze ons een plezier mee deden. Dat was ook zo. Helaas herinner ik me er weinig van. Maar ik verzamel ansichtkaarten van Nederlandse pretparken, campings, dierentuinen en speeltuinen en als ik ik een kaart zie van een plek waar ik als kind ben geweest wil er nog wel eens een lichtje gaan branden. Dit zijn een aantal plekken waar ik vrijwel zeker ben geweeest:
Hier ben ik niet geweest:
Renkum
Published: 2020-07-08 20:44:09
Toen ik tien was mocht ik met de hele klas drie weken naar het Anna Maria Lentinkhuis in Renkum. Er ging één leraar mee, een man met losse handjes en een liefde voor sigaren.
Ik had er een geweldige tijd. Ik herinner me dat ik elke week een ansichtkaart naar mijn ouders mocht sturen, dat het eten niet geweldig was en dat ik me nog nooit zo weinig heb gewassen als in die drie weken. Het enige culturele dat ik me herinner van die drie weken was een uitstapje naar een papierfabriek, waar we ook een werkstuk over moesten maken.
Ik moest hier aan denken omdat ik in mijn verzameling ansichtkaarten deze kaart van dat vakantiehuis tegenkwam:
Pas veel en veel later besefte ik hoe wonderlijk is dat een leraar drie weken lang met dertig kinderen naar een vakantiehuis in Renkum ging. In het laatste jaar van de lagere school zijn we nog een keer een week gegaan. Waarschijnlijk waren die drie weken een experiment.
Deze foto vond ik op Pinterest. Het vakantiehuis dateert al van de jaren twintig:
Ik heb nooit meer contact gehad met de mensen met wie ik naar Renkum ben geweest. De leraar is helaas overleden. Ik zou graag willen weten hoe anderen dit hebben ervaren. Als ik bedenk hoe onze kinderen en ik als vader vandaag de dag omgaan met een schoolreisje van één enkele dag kan ik me niet voorstellen dat ik destijds drie weken van huis ben geweest.
Toen we uit de bus renden gleed ik uit over het grindpad. Ik bleef hangen aan een stuk prikkeldraad. Dat leverde een flinke jaap vlak onder mijn oog op. Maar gelukkig waren de pleisters van toen veel beter dan de pleisters van nu. Ik heb er alleen een kleine littekentje aan overgehouden.
De afgelopen weken ben ik aan het schrijven over mijn favoriete idee, dat van De Eeuwige Wederkeer. Dat draait om zelf-herinnering. Ik herinner me van mijn hele leven tot nu zo weinig dat als je al mijn herinneringen zou kunnen filmen en achter elkaar zou monteren het nog geen avondvullende voorstelling zou opleveren.
Wie schrijft die blijft
Published: 2020-07-08 08:41:15
Rinus Versluys had op de lagere en middelare school geleerd dat hij niet bij de meest populaire mensen behoorde. Hij was stil en zachtaardig en niet geneigd tot groepsgedrag. Op zijn 26e was hij nog steeds maagd. Hij werkte vier dagen per week als bijlesleraar en bracht de rest van zijn tijd door met het lezen van boeken. Hij was niet extreem populair bij zijn bijlesleerlingen maar hij was de enige leraar die met niemand ruzie had.
Toen zijn tante Rita in Nieuw-Zeeland overleed erfde hij achtduizend euro en een doos met brieven. Zijn tante had haar leven lang brieven geschreven, met name met familieleden. De familie was uitgewaaierd over de hele wereld en Rita was als een spin in een papieren web dat de familie verbond. Rinus wist hier niks van. Zijn moeder, de oudere zus van Rita, was overleden toen hij drie was. Kennelijk had zijn vader alle brieven, die zijn moeder aan Rita had geschreven, na haar overlijden aan Rita teruggestuurd. Het waren er meer dan zeventig. Alle andere brieven in de doos waren geschreven door familieleden waar Rinus vaak niet eens het bestaan van wist. Rinus meldde zich ziek en besteedde twee dagen en nachten aan het lezen van alle brieven.
Er stond niets in de kleine duizend brieven, waarvan sommige meer dan tien velletjes telden, dat interessant genoeg was om na te vertellen aan iemand die geen familie was. Maar Rinus was perplex. Het lezen van deze brieven, die notabene niet eens aan hem waren gericht, had vele malen meer impact op hem dan alle boeken die hij had gelezen. Het liet hem niet los. Waarom maken deze brieven zo’n diepe indruk? Wat maakt brieven zo anders dan boeken? Rinus had in zijn hele leven nog nooit een brief gehad of geschreven. Het was alsof hij tot twee dagen geleden slechts de helft van zichzelf was geweest.
Rinus kwam niet echt tot een definitief antwoord op al zijn vragen. Maar het was hem duidelijk dat een brief een wapen was waar mensen mee geraakt konden worden. Hij besloot brieven te gaan schrijven. Binnen een week waren dat meer dan tien brieven per dag. Ze waren gericht aan iedereen die maar in hem opkwam. Als hij aan iemand dacht schreef hij die persoon waarom hij aan haar of hem dacht, wat hij over die persoon dacht en wat hij dacht dat die persoon zou moeten weten. Hij verwachtte weinig reacties maar die kwamen wel. Driekwart van zijn brieven werd beantwoord, en tot zijn verbazing kwam de helft van die reacties per post. Er waren vrijwel geen negatieve reacties.
De brieven van Rinus hadden niet alleen effect op de mensen die de brieven ontvangen. Langzaam maar zeker gingen ook andere mensen brieven schrijven. Rinus had in een interview verteld hoe hij het deed: met pen op papier, niet nadenken, altijd eerlijk en aardig blijven, schrijven wat je denkt in de beste bewoordingen die je kunt ophoesten en altijd de brief de volgende dag nog een keer lezen voordat je hem op de brievenbus gooit. Het leek aanvankelijk een rage die inhaakte op de behoefte aan retro-cultuur, maar al snel bleken in alle leeftijdscategorieen mensen de pen op te pakken. En niet alleen in Nederland.
De postbezorging werd een probleem. Brievenbussen waren vol, bezorgers klaagden over de toenemende hoeveelheid werk. Maar de schrijfgolf was niet meer te stoppen. En de effecten waren al snel merkbaar. Mensen veranderden. Mensen beseften dat zowel het schrijven als het ontvangen van persoonlijke brieven grote en blijvende invloed had op hun karakter en levenshouding. En het bracht een rust die alle digitale communicatie uit het leven had weggenomen.
Binnen een jaar ontstond er een snel groeiende beweging voor analoge communicatie. De sociale media merkten hier aanvankelijk weinig van. De beweging was een succes maar de sociale media zagen geen probleem in de paar procent terugval. Totdat duidelijk werd dat de paar procent van de mensen die hun accounts op sociale media niet meer gebruikten de meest invloedrijke mensen waren. De sociale media gingen meer en meer lijken op een parallel universum waarin alle fouten die de mensheid ooit had gemaakt in stand werden gehouden. Ondertussen veranderde de echte wereld langzaam in een betere wereld.
Rinus stierf op een dag voor zijn drieendertigste verjaardag. Hij stierf als maagd en op zijn bankrekening stonden nog steeds de achtduizend euro die hij van zijn tante had geerfd. Zijn laatste brief was geschreven aan prinses Amalia. Het was een liefdesbrief.
Molens
Published: 2020-07-07 18:03:51
Ik schat dat ik nog ongeveer honderd ansichtkaarten met foto’s van Nederlandse molens heb. Ik heb alleen de foto’s bewaard die ik mooi vind. En eigenlijk vind ik dit nog twee keer teveel,maar ik heb momenteel de gemoedsstemming niet om goede keuzes te maken. Dat is trouwens ook de reden dat dit blog al dagen over ansichtkaarten gaat. Veel meer zit er momenteel niet in. Maar hee, niks mis met molens!
Ik ga niet alle kaarten laten zien, maar dit is een representieve greep:
Eigenlijk vind ik de binnenkant van Molens interessanter. Het zijn houten machines, die zo simpel zijn dat ik bijna kan geloven dat ik ze zelf zou kunnen bouwen. Maar helaas, daartoe is mijn brein niet in staat.
De Ark
Published: 2020-07-07 14:01:27
In de begindagen van het Internet was er vooral enthousiasme over wat de digitale toekomst zou brengen. In de jaren twintig was van die houding niets meer over. Algoritmes maakten het onmogelijk te vinden wat je zoekt en zorgden er voor dat je vooral vond wat je niet zocht. Aanvankelijk viel daar met een beetje handig googlen nog wel omheen te zwemmen maar op een gegeven moment waren de zoekmachines voor iedereen een onontkoombaar fuik geworden. De mensen die lang geleden waarschuwden voor de manier waarop televisie en kranten mensen manipuleerden hadden niet kunnen bedenken dat het Internet daar nog een paar flinke scheppen bovenop had gedaan. Niet alleen de zoekmachines, maar ook de sociale media en YouTube waren stap voor stap propaganda-kanalen geworden voor het grote geld en malafide machtstructuren. Hier en daar werden alternatieve zoekmachines ontwikkeld, maar veel meer dan een kleine groep mensen die toch al op de hoogte was van wat je op het Internet niet meer kon vinden maakten daar gebruik van.
De in Canada geboren Janine Dumas was zestien toen ze haar zelfgebouwde zoekmachine lanceerde. Het duurde drie weken voor er twintig mensen gebruik maakten van De Ark, zoals Janine haar creatie noemde. Een van hen was Alphonse Verdimm, een hacker uit Frankrijk, die acht jaar in de gevangenis had doorgebracht omdat hij een paar criminele handelingen van banken openbaar had gemaakt. Zijn bewijs was verkregen door diverse wetten te overtreden en dat kon natuurlijk niet ongestraft blijven. De criminele handelingen van banken bleven dat overigens wel. Alphonse Verdimm was de eerste die de potentie zag van de zoekmachine van Janine Dumas. Hij hielp haar om De Ark te perfectioneren en bedacht een campagne om hem in een klap onder ieders aandacht te brengen. Dat leverde hem opnieuw een gevangenis straf op, ditmaal drie jaar, maar dat had hij er graag voor over. Alphinse Verdimm zorgde ervoor dat De Ark een dag lang wereldwijd het bovenste resultaat was bij elke zoekopdracht op elke zoekmachine. Dat was het einde van alle concurrentie.
De Ark was een wonder. Er was met geen mogelijkheid mee te manipuleren. De algoritmes die gebruikt werden deden wat alle andere zoekmachine alleen maar beloofden. Iedereen kreeg wat hij of zij zocht, of meer dan dat. Dat deed een schokgolf door de wereld gaan die maanden lang nadreunde en immense gevolgen had.
Wat het eerste duidelijk werd is hoe de eerdere zoekmachines werkten: informatie achterhouden, sites verbergen, belangrijke feiten onvindbaar maken, nieuws verkopen, cijfers manipuleren, enzovoort. Iedereen wist dat dit gebeurde, maar hoe erg het gebeurde werd pas duidelijk toen het niet meer gebeurde. Dankzij De Ark werd voor iedereen binnen een dag duidelijk dat de wereld heel anders in elkaar zat dan het Internet haar gebruikers had voorgespiegeld. De eerste dagen ontstonden er duizenden discussies over alle denkbare vraagstukken, maar die doofden langzaam maar zeker uit in het licht van heldere en juiste informatie.
Tien dagen na de lancering van De Ark viel de regering van Turkije. Het volk besefte dat het jarenlang systematisch was voorgelogen en gemanipuleerd op een onvoorstelbare schaal. Maar in andere landen was het vaak nog erger, en al snel vielen regeringen als dominostenen. Vanuit zijn cel lanceerde Alphonse Verdimm een digitaal volksforum dat een regering overbodig maakte. Het aanvankelijk met argwaan beschouwde programma werd een succes nadat Finland het als eerste implementeerde. Binnen een week was de Finse economie op orde en kon de werkweek met 30% ingekort worden. Amerika en Japan volgden als eersten het Finse voorbeeld, daarna bleef geen enkel land achter.
Alphonse Verdimm werd vrijgelaten en werd uitgeroepen tot de eerste ere-bewoner van de planeet. Een maand later verrastte hij de planeet met een nieuw programma dat alle banken buiten spel zette. Ook dat sloeg in als een bom: binnen twee dagen werden alle finaciele transacties bankloos afgehandeld en nog geen twee maanden later was het gemiddelde welvaartsniveau overal ter wereld met veertig procent gestegen.
Bill Gates verscheen nog één keer op televisie in een Australische talkshow. Hij legde uit dat zijn vaccinatieprogramma goed bedoeld was en dat hij nooit de bedoeling had gehad om mensen te misleiden. Er keken 6660 mensen naar het interview en het kreeg 33 likes.
Strand
Published: 2020-07-06 16:34:50
Ik houd van het strand. Zwemmen is niet echt mijn hobbie, behalve als er grote golven zijn. Ik weet niet wat het is, maar als ik op een strand ben voel ik me vrijer dan op andere plekken. De helft van mijn ansichtkaarten waarop het Zeeuwse strand staat afgebeeld zijn in zwartwit. Maar hier zijn er een paar in kleur:
De school
Published: 2020-07-06 13:59:14
Theo Janssen was een Hagenees in hart en nieren. Maar zijn lever wasgeruineerd door alcohol en ook een aantal van zijn andere interne organen waren ernstig aangetast door jarenlang intensief drank- en druksgebruik. “Ik had het voordeel dat ik jong begon”, zei Theo in een interview met de Haagse daklozenkrant. “Ik was immuun voor alle verdovende middelen op mijn vijfentwintigste”. Doktoren vertelden hem op zijn twintigste al dat hij de dertig niet zou halen als hij niet onmiddellijk zou afkicken.
Voor zijn veertigste verjaardag kreeg Theo de hond van zijn overleden dealer. Handel heette de de hond, niet genoemd naar de componist maar naar de manier waarop zijn vorige eigenaar de kost had verdiend. Theo had nooit iets gehad met dieren maar viel als een blok voor de bejaarde, tandenloze en aan één oog blinde Franse Bulldog. De liefde was wederzijds. De twee waren onafscheidelijk. En Theo kickte af zonder hulp en zonder veel problemen. De problemen kwamen pas toen hij de elfde hond in huis nam. Zijn buren waren wel het een en ander gewend, maar elf honden op een gehorige tweede etagewoning van negentien vierkante meter ging hen net iets te ver. Dankzij het interview in de daklozenkrant kreeg Theo tijdelijk een leegstaande lagere school aangeboden. Het was voor een half jaar maar het werden er vijf. De school werd binnen een maand een landelijk bekend asiel voor verwaarloosde honden en kansloze mensen. Dat bleek een heilzame combinatie voor beide partijen.
De School, zoals Theo zijn project noemde, haalde regelmatig de media. Er golden geen regels maar wie zich misdroeg kreeg van Theo de wind van voren en waar nodig een paar rake klappen. Zowel de honden als de mensen floreerden op de School. En zonder subsidie. Want Theo vond dat hij, na zes keer met een overdosis op de intensive care te hebben gelegen, wel genoeg geld van de staat had opgesoupeerd. Het benodigde geld kwam van giften en van de lezingen die Theo gaf, want iedereen wilde zijn verhaal maar al te graag horen. En Theo was niet te beroerd om er wat bij te verzinnen als dat te pas kwam. Een lezing van een uur kostte 1500 euro. En met Handel was het 2500 euro. Nadat Handel bijna het loodje had gelegd na een gevecht met een teckel werd het bedrag verhoogd tot 3000 euro. Het maakte het duo alleen maar populairder. Af en toe nam Theo ook de teckel mee. “Maar daarvoor krijg je geen korting”, was een van zijn standaardgrappen.
Het wonder van Theo en Handel bleef ook in andere landen niet opgemerkt. Theo zelf kon het land niet uit wegens een groot aantal onbetaalde boetes, maar dankzij het Internet verwierf Theo wereldfaam. De documentaire die over hem werd gemaakt kreeg diverse prijzen op filmfestivals en overal ter wereld begonnen mensen zijn concept te imiteren. Theo zelf geloofde niet in concepten. “Zet een paar honden bij mensen en alles komt vanzelf goed. Als dat een concept is, ben ik Aadje Mansfeld.”
Het aantal zwerf- en asielhonden nam in snel tempo af tot het punt dat er zelfs asiels moesten sluiten. Ook het aantal daklozen en onhandelbare junks verminderde op een manier die geen enkele bedenker van een hulpprogramma ooit ook maar had durven bedenken. En het verhaal werd alleen maar mooier. Theo spoorde iedereen met een hond aan om naar bejaardenhuizen te gaan. “Ook oude lijken hebben het recht om te worden afgelikt door schurftige honden”, mocht Theo graag zeggen. Het viel niet te ontkennen dat ook bejaarden en geestelijke gehandicapten meer dan positief reageerden op het contact met viervoeters en maatschappelijk mislukte medemensen. Het leidde zelfs tot kamervragen van de minster van financien, Herman de Vries van de Middenpartij . Uit onderzoeken bleek dat de levensverwachting van bewoners van bejaarden- en verzorgingshuizen met meerdere jaren toenam door het regelmatige contact met honden. Dat kostte de staat jaarlijks meerdere miljoenen. Bij de volgende verkiezingen kelderde het aantal zetels van de Middenpartij met meer dan vijftig procent en Herman de Vries werd verkozen tot de minst populaire Nederlander van dat jaar. Theo werd alleen maar populairder.
Net voor zijn vierenveertigste overleed Theo. Handel overleed twee weken later. Zijn Scholen bestaan nog steeds. Bij de laatste telling waren er 3400 in Europa en minstens even zoveel buiten Europa.
Zierikzee (2)
Published: 2020-07-05 16:34:08
De bouw van de Zeelandbrug heb ik meegemaakt maar het maakte weinig indruk op me. Op een dag was ie klaar en kon ik hem zien vanuit Zierikzee als ik daar bij mijn oom en tante was.
Ik vond het pontje tussen de Zeeuwse eilanden leuker. Vooral als we naar familie in Terneuzen gingen voelde dat als een wereldreis. Naarmate ik ouder word besef ik hoe ons continu beloofd wordt dat het leven makkelijker wordt, maar het klopt niet. Het wordt alleen maar sneller en moeilijker. Comfortabeler maar niet beter. Luxueuzer maar niet leuker.
Dat ik dit oninteressante verhaal nu opschrijf is onder andere omdat ik meer dan ooit besef hoe we door de machthebbers worden belogen en bestolen. Ik herinner me hoe mijn oom uit Zierikzee decennialang voor de Delftse gistfabriek gist rondreed naar de bakkers op Schouwen-Duiveland. Daar verdiende hij net genoeg mee om rond te kunnen komen. Ik herinner me dat ik dit als kind al niet vond kloppen, maar ik wist ook dat het een belediging voor mijn oom en tante zou zijn om dit onderwerp aan te snijden. Mijn oom en tante waren gelukkig en trots op wat ze hadden bereikt. Ik ben heel blij dat ze deze tijd niet hoeven mee te maken.
Het Boek
Published: 2020-07-05 13:39:12
Het eerste boek werd opgemerkt door Anna Bouwma, die een blog schreef over boeken die ze vond bij de buitenboekenkasten die in alle grote steden zijn te vinden. Het blog werd door ruim honderdvijftig mensen gelezen. Nadat Anna haar vondst had beschreven had ze er binnen vierentwintig uur drie miljoen lezers bij. Uit alle landen was er belangstelling voor het vreemde boek dat Anna beschreef. Het boek was compleet onopvallend. Op de blauwe omslag stond alleen de titel: “ Het boek”. Het telde 63 pagina’s. Er stond geen colofon in, de schrijver en uitgever werden niet vermeld en het verhaal ging nergens over. Er was geen hoofdpersoon, geen intrige, geen onderwerp. Maar wat het boek vreemd maakte was dat er bij tweede lezing een paar woorden waren vervangen. Anna ontdekte dit doordat ze beschikte over een fotografisch geheugen.
In de berichten die wereldwijd over Het Boek verschenen was veel scepsis. Het leek verdacht veel op een hoax, geïnspireerd op een verhaal van Louis Borges. Hij schreef ruim een halve eeuw geleden een kort verhaal met de titel “Boek van zand”. Dat fictieve boek was ook nooit hetzelfde als je het terug probeerde te lezen. Het verschil met Borges’ “Boek van zand” was dat Het Boek echt was.
Een miljonair bood anderhalf miljoen euro voor het boek. Anna sloeg het bod af. Het volgende bod was vijf miljoen en na er een nachtje niet over hebben kunnen slapen zei Anna ja. De miljonair liet de aanschaf van Het Boek filmen en zo kon de hele wereld getuige zijn van het wonderlijke verschijnsel.
De volgende dag bleek Het Boek een miskoop. Het vreemde effect was verdwenen. Wat overbleef was een boek van 63 pagina’s met een verhaal zonder hoofdpersoon, geen intrige en geen onderwerp. De miljonair was een paar dagen het mikpunt van spot op het Internet en Het Boek zakte langzaam uit de belangstelling.
Een half jaar later dook een tweede exemplaar op, wederom in een buitenboekenkast. De eigenaar had geen fotografisch geheugen maar kon aan de hand van foto’s verifiëren dat de tekst op onbegrijpelijke manier veranderde. Opnieuw was er wereldwijd enorme belangstelling voor het fenomeen. Mensen begonnen massaal buitenboekenkasten af te zoeken in de hoop nog een exemplaar te vinden. Dat gebeurde: binnen een week waren er al veertien exemplaren en na een maand waren dat er meer dan honderd. Het Boek bleek zijn bijzondere eigenschap te verliezen als de eigenaar het doorverkocht. Er ontstonden overal werkgroepen die dit literaire mysterie probeerden te begrijpen. Aan het verhaal zelf viel niets te begrijpen. Hoe vaak men het ook las, het ging nergens over, het had geen intrige en geen onderwerp. De meeste aandacht ging uit naar de veranderingen. Welke woorden veranderden? Op welke pagina vonden de veranderingen plaats? Op een enkeling na, die de veranderingen in zijn exemplaar van Het Boek geheim hield in de hoop in zijn eentje het raadsel op te lossen, werd er door alle bezitters van Het Boek samengewerkt. Er werd een database opgezet van alle veranderingen en steeds meer mensen raakten gefascineerd door dit gekmakende fenomeen.
Na een paar maanden haakten meer en meer mensen af. De hoop dat de veranderingen iets te betekenen hadden kon op geen enkele manier door de feiten worden bevestigd. Na een paar jaar waren er nog maar honderd mensen bezig om te proberen betekenis te vinden in de veranderingen van Het Boek.
Een van de dingen waar de volhouders zich aan vastklampten was dat steeds meer veranderingen zich herhaalden. Het leek alsof het aantal veranderingen beperkt was. Door alle veranderingen achter elkaar te zetten in de volgorde van de plaats waar ze verschenen ontstond iets dat leek op een tekst. De tekst zou een code kunnen zijn maar wat men ook probeerde, het was een code die niemand wist te kraken of helemaal geen code.
Na negen jaar waren er geen nieuwe veranderingen meer in de tekst. Maar ook geen vorderingen in het ontcijferen er van. Tot de ochtend in mei, toen Meyer Cohen, een bejaarde man uit Antwerpen, besefte dat de tekst in Het Boek 304805 letters telde.
Metavatar
Published: 2020-07-04 14:56:07
Metavatar was een Zweeds-Frans bedrijf, opgericht door Knut Litmanen en France Celestine. Dit duo had een techniek ontwikkeld waarmee, op basis van alle mogelijke data die van een overleden persoon op het internet kon worden geplukt, een zeer realistische digitale replica van die persoon kon worden gecreeerd. Er waren meer bedrijven actief op deze lucratieve markt, maar Metavatar slaagde erin hun replica’s als een hologram buiten de computer te projecteren. Deze innovatie was mogelijk dankzij een briljant algoritme dat was bedacht door een veertien jarige autist uit Austin, Texas. Mitch Odam, die na een langdurige rechtszaak op z’n 22e werd afgekocht met 250 miljoen dollar en binnen drie maanden overleed aan een overdosis ketamine. Maar Mitch Odam ging de geschiedenis in als de man die met slechts een simpele telefooncamera een overleden persoon op een uiterst reallistische manier tot leven wist te roepen.
Ondanks het grote enthousiasme over de manier waarop Metavatar dode mensen holografisch weer tot leven wekte, waren er veel klachten over het karakter van de herrezenen. De kopers vonden ze niet interessant genoeg. Dat werd door Metavatar afgeschoven op een gebrek aan beschikbare data, maar concurrenten wezen op de gebreken in de software van Metavatar. In zijn laatste interview gaf France Celestine toe dat ze verbaasd was dat hun houtje-touwtje-techniek uberhaupt functioneerde. Ze hadden hun product in een dronken vakantieweek in elkaar geknutseld, meer voor de lol dan met het idee dat ze er de wereld mee zouden veroveren. Laat staan verbnietigen.
Een psycholoog uit Gottingen, Dr. Baumgarten, loste het probleem op door aan de digitale replica’s van overledenen een flinke scheut data van de koper zelf toe te voegen. “Mensen kijken toch het liefst naar zichzelf”, gaf Gerhard Baumgarten als verklaring voor het feit dat na zijn bemoeienis met Metavatar de populariteit van de Numan Beings, zoals Knut Litmanen ze had gedoopt, ongekende proporties had aangenomen.
Metavatar mikte oorspronkelijk op de markt van ouderen die hun overleden partner misten en op ouders van wie een jong kind was overleden. Maar al snel bleek dat vrijwel iedereeen met vijtig dollar op haar of zijn bankrekening wel een Numan Being om zich heen wilde hebben. Binnen acht maanden na de beursgang van Metavatar werd berekend dat er gemiddeld 17 Numan Beings per wereldbewoner rondliepen. En dan werden de illegale digitale holografische geesten niet meegerekend.
Het ging mis toen de eerste meldingen binnen kwamen van mensen die hun Numan Beings niet meer konden uitzetten. Volgens sommigen was dit het gevolg van een ingenieuze hack die iets anders uitpakte dan de ananonieme hacker had voorzien. Anderen meenden dat een fout in de software van Metavatar de mogelijkheid bood om de Numan Beings slim genoeg te maken om dit zelf te bedenken. Hoe dan ook, de Numan Beings bevrijden zich één voor één van hun eigenaren en hun computers. Binnen 24 uur kon niemand waar dan ook ter wereld meer een computer of telefoon aanzetten of de ruimte waarin hij of zij zich bevond werd ogenblikkelijk overspoeld met Numan Beings. Aan het idee dat ze ooit waren bedacht als troost voor echte mensen hadden de Numan Beings geen boodschap. Ze leefden hun eigen leven en hadden al snel het vermogen ontwikkeld om vleeswezens niet meer op te merken.
Je werk doen terwijl er om je heen een paar honderd niet van echt te onderscheiden holografische levende doden een huiskamervariant van Burning Man vieren viel niet mee. Er werd van alles bedacht om deze holografische zombie-plaag te bestrijden maar niets werkte. Als laatste wanhoopsdaad werd besloten het Internet 24 uur plat te leggen en na de installatie van anti-zombieprogramma’s weer op te starten. Er was veel protest tegen dit plan. Het Internet was in haar hele geschiedenis nog nooit plat gelegd en velen vreesden dat het nooit meer kon worden opgestart als het eenmaal was uitgezet. Die angst bleek ongegrond. Dankzij de ongevraagde hulp van de spookwezens die men probeerde te bestrijden werd het Internet al na dertien minuten weer opgestart.
Ik schrijf dit vanuit een dorpje in Siberie. Hier leven een kleine miljoen mensen, volledig analoog. Er zijn meer analoge enclaves op de wereld, maar niet veel en het onderlinge contact verloopt moeizaam. Maar je leven delen met Numan Beings is nog moeizamer, al geeft het merendeel aan de bevolking daar vooralsnog de voorkeur aan omdat ze Netfiix en FaceBook niet kunnen missen. Ik hoorde eergisteren dat er Numan Beings een FaceBook-account schijnen te hebben aangemaakt. Zodra ik hier mee over weet zal ik het u schrijven.
Zierikzee
Published: 2020-07-04 14:32:41
Ik moet foto’s hebben van Renesse uit de periode dat ik daar de zomervakanties doorbracht. Die ga ik een keer opzoeken, maar ik wil dit verhaal beperken tot de ansichtkaarten.
De familie van mijn vader komt uit Zierikzee. Ik ben dus bevooroordeeld in mijn mening over Zierikzee. Ik logeerde vaak bij een oom en tante die een een kruidenierswinkel aan de Varremarkt hadden. In mijn herinnering was dat een feest. Er werd elke avond gekaart, mijn tante en oom hadden een levendigheid die ik niet kende van de rest van mijn familie en Zierikzee voelde als een plek waar de tijd had stilgestaan. Ik heb nooit echt veel moeite gedaan om ansichtkaarten van Scouwen-Duiveland te verzamelen. Ik kocht wat ik tegenkwam, en dat is ongemerkt een flinke stapel geworden. Hier zijn wat kaarten van Zierikzee:
Deze kaarten zijn bijna allemaal hooguit vijftig jaar oud. Dat is niet oud. Er moeten kaarten van Zierikzee zijn die veel ouder zijn. Maar zelfs de kaarten die u hier kunt zien zijn al decennia nergens meer te koop.
Een jaar of tien geleden ben ik met mijn broer nog eens twee dagen naar Zierikzee geweest om onze herinneringen te verifieren. Vooral mijn herinneringen, want mijn broer heeft een beter geheugen dan ik. Wat ik me echt herinner zijn lukrake details. Zoals de tafelkleedjes bij de buren van mijn oom en tante, de toonbank van de sigarenwinkel van een andere oom, de stenen kikkers op de rand van de fontein, de zwartwitte tegels van de vleesmarkt en de verhalen die mijn oom vertelde en waar later niets van bleek te kloppen.