Nespresso
Monday, 21 January 2019
De deadline voor het vijfde nummer van TijdSchift nadert en ik heb nog steeds mijn artikel niet geschreven. Mijn hoofd zit te vol met verhalen die niet geschikt zijn voor TijdSchrift. Vandaag schreef ik dit verhaal, dat ik beslist niet ga sturen naar TijdSchrift:
Mijn eerste muzikale ontwaakmoment was het optreden van de Osmonds in de televisieshow “Een van de acht”. Dat zal ergens in 1972 zijn geweest, denk ik. Ik was twaalf en had geen idee dat er zulke muziek bestond. Ik had een leuk leven als kind, maar dit was iets van een andere planeet. Rock’n’roll!!! Vanaf dat moment bestond mijn leven uit een zoektocht naar meer van dit spul.
Ik kan me niet precies herinneren hoe het allemaal ging. Via TopPop kwam ik in contact met glamrock-bands als Mud, The Sweet en Suzi Quatro. En toen kwam de overtreffende trap : Gary Glitter. De man en zijn muziek belichaamde alles wat in mijn dagelijkse leven niet bestond. In Nederland had hij niet de status die hij in Engeland had, en ik weet niet hoe vaak hij in TopPop te zien is geweest. Maar ik had al snel een flinke collectie van zijn singels en elpees, en daar ging het mij om. Ik besefte dat dit muziek was waar ik geen punten mee scoorde bij mijn vrienden met een betere smaak, maar voor mij was dit muziek die resoneerde met al mijn junk DNA.
Uiteindelijk heb ik zo’n beetje elke singel gevonden die Gary Glitter heeft gemaakt. Ze zijn niet allemaal even geweldig, maar toen ik al lang ouder was dan hij toen hij die platen maakte vond ik nog steeds zeker tien liedjes zo goed dat ze in mijn all time Top 100 stonden. Ik was in die tijd af en toe deejay en draaide steevast een van die Gary Glitter liedjes als ik ergens mocht spelen.
Eind jaren tachtig werd duidelijk dat Gary Glitter, die in het gewone leven Paul Gadd heet, een pedofiel was. Ik volg het nieuws slecht, maar hij werd beschuldigd van daden die ieder normaal denkend mens kotsmisselijk maken. In de jaren die volgden bleek het allemaal nog veel erger dan ik aanvankelijk met moeite kon geloven. Ik zal u de details besparen. Nadat Jimmy Saville overleed in 2011 bleek dat het verhaal nog eens vele malen verschrikkelijker was dan wie dan ook had kunnen bedenken. Ik ben zelf vader van twee kinderen en alles wat bekend werd over het netwerk van pedofielen in Engeland, waar Jimmy Saville en Gary Glitter deel van uitmaakten, is een soort mentaal kankergezwel in mijn brein geworden.
Ik kan de muziek van Gary Glitter niet meer met plezier beluisteren. Dat is een raar dilemma. Ik weet hoe goed ik het vond, en hoe opwindend, maar ik durf me dat genoegen niet meer toe te staan, omdat ik weet wat een ravage de man heeft aangericht in de uren dat hij niet op een podium of in een studio stond.
Ik besef dat er in mijn platen en boekenkast meer producten staan van zieke mensen. Van sommigen weet ik het, van de meesten weet ik het niet. Ik ben er ook totaal niet nieuwsgierig naar. Ik zou liever een manier willen weten hoe ik met dit dilemma zou kunnen omgaan. Ik heb hier natuurlijk met diverse mensen over gesproken. De meeste mensen zeggen dat je de artiesten van hun producten moet scheiden. Maar is dat zo? Ik weet het echt niet.
De afgelopen jaren is er een lawine aan informatie vrij gekomen over pedofielie binnen zo’n beetje elke tak van sport, onderwijs, religie en kunst. Tot mijn verbijstering wordt er nauwelijks ophef over gemaakt in de reguliere media. Jimmy Saville alleen al heeft honderden, zo niet duizenden, kinderen misbruikt. En ook wat er binnen de katholieke kerk is gebeurd is van een schaal die me doet duizelen. De omvang van dit probleem is zo groot dat ik niet snap dat het niet elke dag voorpaginanieuws is.
Dit verhaal gaat uit als een nachtkaars. Ik heb geen oplossing of zelfs geen duidelijke reden om het te schrijven. Ik ben zelf nooit misbruikt. Het hele concept pedofilie drong pas op later leeftijd tot me door. Maar de afgelopen jaren vreet het aan me. Vooral het besef dat de wereld gewoon doordraait terwijl er overal kinderen worden misbruikt en dat ik er niets aan doe om dit te stoppen, wordt met de jaren onverdraaglijker.
