44 Shakedown
Sunday, 10 June 2018
Gisteren speelde 44 Shakedown in De Nieuwe Anita. Ik heb de band een handvol keren gezien en heb zelfs hun ceedees. Ze spelen voornamelijk covers van jumpblues- en jive-hits uit de jaren vijftig. Heel goed, maar er kleeft een nadeel aan dit repertoire: de originelen zijn niet te overtreffen. Ik vermoed dat de band dit altijd al besefte en dat daarom nooit echt het dak eraf ging. Althans niet de keren dat ik ze meemaakte. Het bleef altijd binnen de lijntjes. Dan is het nog meer dan leuk genoeg voor mij om met plezier op de fiets te springen om de band te kunnen zien spelen, dus vandaar dat ik er gisteren ook was. En toen gebeurde het.
De band had besloten om uitsluitend instrumentale nummers te spelen. Dat is ook weer een probleem: als bands geen zanger hebben, is het vaak heel lastig om het publiek voor je te winnen. Het publiek wil zich aan band geven, daarom hebben ze een kaartje gekocht, maar er is meestal een frontman of -vrouw nodig om die brug te kunnen slaan. Instrumentale bands hebben het vaak moeilijk om de aandacht van het publiek vast te houden. En niet zelden krijg je het gevoel dat de liedjes op elkaar gaan lijken als de zang ontbreekt. Dus de aankondiging dat 44 Shakedown het instrumentaal ging doen was een verrassing. Maar het werd meer dan een verrassing: al halverwege het eerste nummer voelde ik dat er iets bijzonders in de lucht hing. En als ik om me heen keek zag ik dat ik niet de enige was. De band was superscherp maar ontspannen en het geluid was perfect. En het swingde zoals ik zelden een band in dit genre heb horen swingen. En zeker deze band zelf niet.
Om een lang verhaal kort te maken: de zaal werd tot de laatste noot betoverd en er zat geen zwak moment in het optreden. Tegen het einde kwam er zelfs nog een vreemde eend voorbij, het Batman-thema, dat op een onverklaarbare manier naadloos in het repertoire opging.
Na afloop draaide Benny van Anrooy, de drummer, plaatjes. Maar tot mijn grote spijt liep de zaal volkomen leeg. Er bleven nog drie mensen hangen en het leek erop dat de avond een sneu einde ging krijgen. Maar alsof één wonder niet genoeg was kwamen er ineens uit het niets een paar groepjes toeristen die allemaal meteen begonnen te dansen en niet meer van de dansvloer afgingen. De gedraaide platen waren van het soort dat ik graag mag horen: rock’n’roll, soul, stuiterballenblues, enzovoort. Maar tot mijn groet verbazing legde Ben ineens “Shout” van The Tramps op de draaitafel. Dat was eens stijlbreuk waar maar heel weinig deejays in dit soort settings mee weg komen. En daarna draaide hij Michael Jackson! Mocht u niet helemaal begrijpen wat dat betekent: het is alsof u in een drie sterren restaurant zit te eten en als toetje een Magnum krijgt. Maar het werkte! En daarna werden er twee instrumentale slowjazz liedjes uit de jaren veertig gedraaid; dat is muziek waar je heel makkelijk een dansvloer leegkrijgt. En als je eerst Michael Jackson hebt gedraaid dan heb je wel heel veel lef om je publiek mee te vragen in zo’n onmogelijke overgang. Maar het bleek niet onmogelijk: de dansvloer bleef vol. Man, man, man!