De duivel

Jeetje, wat een goede tekst. Food for thought. Oh shit, nee, food for no thought.

…ledigheid is nog steeds des duivels oorkussen toch? Hahaha.
Ik kan ook niet stoppen met mezelf verliezen in denken. Ondanks diep beseft te hebben hoe denkbeeldig ik ben. Ik vergeet t ook telkens weer. Ik ben lang zo gefrustreerd hierover geweest. Tot ik besefte dat dat nou net t probleem was…mijn ‘food for thought’. Nu vraag ik me af; Zou dit niet gewoon kunnen zijn zoals t nu hoort te zijn voor ons mensen, waarom wil ik god zijn, hoe weet ik hoe het leven zou moeten zijn? Ik rotzooit maar wat an. Toch is er bewustzijn dat daar los van lijkt te leven. Dat ervaren we allemaal meer of minder bewust. Nu is t niet perse belangrijk voor mij persoonlijk om hier heel veel over te denken en woorden aan te geven. Mijn denken loopt nl zo snel tegen te grote paradoxen als t over bewustzijn versus denken gaat en ik heb gemerkt dat ik dan veel energie verspil door subtiel te gaan konkelen, beetje recht breien wat krom gedacht is, beetje leugentjes om bestwil verzin om een kloppend of iig aantrekkelijk verhaal…

Vervolg want er ging iets mis:
…om een kloppend of iig aantrekkelijk verhaal in mn hoofd te maken …en dat is alleen nog maar intern he, kan je nagaan wanneer ik erover ga praten, hahaha.
t is nu meer stil ervaren. Hoewel ik t fijn vind jou bespiegelingen op esotherische psychologie te lezen. Herkenning altijd fijn. Mijn zelfherinnering is sinds n tijd n dagelijkse maar eenvoudige practice geworden en erover praten lijkt steeds onnodiger. Simpel de vraag Is t waar consequent en onverbiddelijk ( maar dan Echt echt consequent en onverbiddelijk) toelaten. Blijft alleen onvoorwaardelijke liefde over als echt.
Ergens stortte t denkpaleis dus bijna ongemerkt in. Als op n point of no return leef ik nu enerzijds gewoon, als altijd, anderzijds met continu n beetje angst voor t gevoel van onvermijdelijkheid. Nooit meer in mn comfort zone dat was niet de bedoeling toen ik wenste dat ik wakker zou worden. Maar ik kan niet meer onzien wat eenmaal is gezien. En dat is ook weer n mooi verhaal.
Wat gelooft t den…

….
Wat gelooft t denken niet meer?

Doodvermoeiend,die oneindige herhaling van t denken zichzelf te willen begrijpen. Dus daar wilde ik wel vanaf.
Maar Ik is bang voor t onnoembare, die ogenschijnlijke leegte die nu af en toe achter mn denken opdoemt. N soort sterven dat onvermijdelijk lijkt. Ik heb absoluut geen doodswens, maar kan geen andere woorden vinden dan dat t voelt te sterven wanneer ik consequent open ben. Tot nu toe schrik ik daar terug. Maar vrees er onvermijdelijk in te vallen, in die “leegte”. Ben niet de enige die de rand van t denken nadert. Geloof dat adyashanti hier over n void spreekt. Denk ik ;)
Adyashanti zegt hier sowieso hele heldere dingen over. Ik laat t vanaf hier dan ook weer graag aan hem en jou over.
Sorry als ik wat hakopdetak schrijf en dat ik misschien niet helemaal herkenbaar aansluit op jou schrijven, maar dit is wel wat jou stukje bij mij losmaakte en ik wilde dit gewoon graag 1 keer delen, juist omdat t zo gek is om erover te praten…

Wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten. Ik ben voorlopig nog even alleen aan het schrijven, Petra. Als het klaar is, wil er wel over praten, denk ik. Maar nu nog niet, eerst alles op papier. Liefs!

Naast woorden is er ook nog zoiets als beeld en geluid. Alle macht aan de verbeelding! Kijk Frits, dit lijkt me een mooie ont-moetingsplek: http://dehallen-amsterdam.nl/agenda/stripboeken-vinyl-markt-2/