Poppetjes

Wednesday, 7 November 2012

Ik ben regelmatig onder de indruk van de hoeveelheid spullen die een gemiddeld mens als ik in een halve eeuw kan verzamelen. Vandaag kwam ik bij het opruimen deze drie Disney-dwergen tegen:

Ik weet vrijwel zeker dat ze midden jaren zestig bij Goudkuipje smeerkaas zaten. Ik zal een jaar of acht zijn geweest toen die actie liep. Mijn vader was toen al begonnen als verzekerings-agent en had de kruidenierszaak, die hij een paar jaar heeft gehad, verkocht. Dat was voor mij een enorme domper, want ik was dol op alle sleutelhangers, speldjes, boekjes en andere reclame-premiums die ik langs deze weg kreeg. Gek genoeg kan ik me niet herinneren dat de aanvoer van nieuwe spullen significant minder werd nadat mijn ouders de zaak opdoekten. Ik moet mijn ouders regelmatig gek hebben gemaakt door ze steeds maar te vragen om bepaalde producten te kopen waar je iets bij cadeau kreeg.Maar ze deden het wel. En ik zeurde natuurlijk ook bij familieleden, buren en vriendjes. Maar dan nog: ik had volgens mij zo’n beetje alles.
Die Disney-figuurtjes hadden verschillende kleuren. Ik had onder andere een een gele, oranje en witte Pluto, om maar wat te noemen. Ik wist niet hoeveel verschillende Disney-poppetjes er in totaal waren, maar ik had een flink sigarenkistje vol. De Dwergen zijn 2 centimeter groot, Sneeuwwitje en Goofy waren het grootst, ongeveer 3.5 centimeter, dus er pasten een hoop poppetjes in een sigaren kistje.
Bij een verhuizing zijn alle poppetjes verdwenen, net als de meeste van mijn andere verzamelingen. In het begin gooiden mijn ouders nog wel eens wat weg, maar later deed ik het zelf. Ik had nooit veel met dode collecties; op een gegeven moment was wel duidelijk dat er geen nieuwe sleutelhangers, mayonaise-deksels of buttons meer bijkwamen en dan is het toch leuker om aan iets anders te beginnen waarvan het eind nog niet in zicht is.
Sommige collecties gingen langer mee dan andere, maar uiteindelijk heb ik vrijwel niets bewaard. Ik koester dierbare herinneringen aan aan die spullen. Zoals het afslopen van al het metaal van sleutelhanger-poppetjes, zodat het meer echte poppetjes werden die zelfstandig konden staan. Ik had altijd licht de pest in als een poppetje niet bleef staan. En ik hield ook niet zo van de voetstukjes die sommige poppetjes hadden. Zoals deze:

Volgens mij zaten deze poppetjes bij Wajang-margarine, maar ik heb ze niet zelf verzameld. Ik kreeg ze toen mijn oma overleed; ze stonden altijd in haar kast. En ik zag ze ook wel in andere huizen, het moet een grote serie zijn geweest.
Er waren ook allerlei poppetjes die niet als reclame bij een product zaten. Ik had honderden poppetjes die ik op kermissen kreeg, poppetjes die je kon kopen in zakjes bij de sigarenwinkel, zoals de Asterix-serie, losse figuurtjes die uit speelgoed kwamen (James Bond, Batman en Robin, enzovoort). De BP-Smurfen waren de grootste figuurtjes in mijn doos; eigenlijk waren ze te groot, maar vooral de eerste tien BP-Smurfen vond ik geweldig. Ik herinner me de opwinding als mijn vader ging tanken en dan bij het instappen een of twee Smurfen op de achterbank gooide. En de teleurstelling als ik die al had. En dan later het lekkere gevoel dat een Smurf dubbel had.
Ik moet er niet aan denken dat ik die ooit weer allemaal terugkrijg, maar ik zou er heel wat voor over hebben om een boek te kunnen kopen waar al die figuurtjes in staan (goed gefotografeerd!), met de advertenties, displays en alles wat er maar mee te maken heeft.

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit