Familie
Sunday, 21 April 2013
Binnenkort is er een familiereünie van de familie van mijn vaders kant. Zijn zus is vijftig jaar getrouwd. Iedereen is gevraagd iets te maken voor een map die zij en haar man op die dag krijgen. Ik wil dit zorgvuldig doen, maar vind het lastig. Ik heb deze mensen dertig jaar niet gezien, behalve een keer, heel kort op een begrafenis, een jaar geleden. Maar het lastigste is dat ik goed ben in het maken van dit soort bladzijdes. Ik weet, of nee, ik denk te weten hoe dit voor veel andere familieleden is: geen tijd, geen ideeën, geen vaardigheden. Voor veel mensen is het maken van een bladzijde voor zo’n map een zware bevalling. Voor mij is het een feestje. Maar de ervaring leert dat het verkeerd kan vallen wat ik voor zo’n map maak. Dus bij dit soort activiteiten doe ik meestal een beetje extra niet mijn best.
Ik wilde aanvankelijk een portret maken. Op een van de oude foto’s die ik van het echtpaar heb, staan ze er geweldig op.
Het is trouwens ook nog maar de vraag of iemand een portret wil van hoe ze er vijftig jaar geleden uitzagen, dus ik denk dat ik dat portret maar achterwege laat en iets anders verzin.
Bij het doorspitten van de doos met oude foto’s, kwam ik allerlei foto’s tegen die een hoop losmaken. Bijna alle familieleden waar ik contact mee had, zijn inmiddels overleden. Zoals de moeder van mijn moeder, waar ik heel veel mee had.
Ze was een apart geval, en niet echt een vriendelijk mens. Maar in aanmerking genomen wat voor leven ze heeft gehad en hoe ze bleek te zijn als je haar wat beter kende, staat ze hoog in mijn familie top tien.
Ze zag er de laatste paar decennia van haar lange leven uit als een mummie. Ze had een slechte huid en zeventig jaar roken als een schoorsteen helpt ook niet echt.
Terugkijkend begin ik steeds meer te beseffen dat er in mijn familie een hoop verhalen zitten die nog nooit verteld zijn. Ik denk niet dat ik ze ga vertellen; ik ben niet zo’n soort schrijver en mijn geheugenis ook niet echt geschikt voor dit soort verhalen.
Hier is mijn oma voor een handkar van een scharensliep:
Volgens mij was de eigenaar van die kar de laatste echte traditionele Nederlandse scharensliep. Hij was oud en volgens mij min of meer dakloos en vroeg op een dag of hij zijn kar in de tuin van mijn oma mocht stallen. Dat vond ze niks, maar ze zei natuurlijk wel ja. Ik herinner me dat de kar er jaren heeft gestaan. Op een gegeven moment kwam de scharensliep niet meer en heeft ze de kar naar de stort laten brengen. Gelukkig heb ik er nog een foto van gemaakt. Mijn oma stond niet graag op foto’s en dat ik haar vroeg om te poseren voor die rotkar, deed ze dat pas na lang aandringen en onder veel protest. Maar ze deed het uiteraard wel.