Nespresso

Sunday, 4 December 2016

Een paar weken geleden was ik door een vriend meegenomen naar een expositie van een kunstenaar. Hij heeft regelmatig exposities, in meerdere landen, en verkoopt zijn werk voor bedragen waar wij van op vakantie kunnen. Ik voelde de jaloezie opborrelen en had moeite om die te bedwingen. Het ging om kunst die mij niks zegt en waarvan ik het idee heb dat ik in een weekendje ook wel een expositie kan maken. Maar ik moet ergens een paar punten missen, want het feit is dat hij zijn werk wel verkoopt en ik niet.
Dit is niet de eerste keer dat ik dit dilemma ervaar, maar het lijkt zinloos om te proberen het te begrijpen. De volgend dag kreeg ik een mail van een uitgever waarvoor ik misschien een strip zou mogen letteren. Ze boden acht euro per pagina, wat eigenlijk onder mijn minimumtarief is, maar het was een mooi boek met relatief weinig tekst en ik heb geen letterwerk dus ik heb ja gezegd. Maar nu krijg ik mails over de scans: die zouden niet helemaal goed zijn. Dat is een voortdurend terugkerende discussie met nieuwe klanten. Ik ben een handletteraar, geen scanbedrijf. Voor die acht euro per pagina maak ik 12000 dpi scans van de lettering op stand. Dat is veel werk naast het letteren zelf. Als ik een willekeurig bedrijf zou vragen die scans te maken dan kost dat minstens het dubbele van de acht euro die ik krijg voor het letteren en scannen van een pagina.
De jaloezie die ik voelde bij die kunstenaar heeft een relatie met het gevoel dat ik krijg bij het contact met deze uitgeverij. Ik voel me ondergewaardeerd. En hoe graag ik ook letter, ik denk dat ik hier een grens heb bereikt.
Wat ik niet begrijp is dat er geen consensus bestaat over kwaliteit, prijzen, redelijkheid, enzovoort. Het lijkt alsof alle criteria per geval opnieuw worden vastgesteld en dat het soort spel is waarvan ik de regels niet begrijp. Dat vind ik nog erger dan ondergewaardeerd of onderbetaald worden. Ik zou graag die regels wat beter kunnen begrijpen. Maar ik vrees dat ik daar niet meer op hoef te hopen, ik probeer het al een halve eeuw en ik ben niks opgeschoten.
Gelukkig zijn er eilanden in mijn leven waarop ik zelf de regels mag bepalen. Zoals het betekenen van Nespresso-verpakkingen.

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit