Toeval

Saturday, 3 December 2016

De laatste weken ervoer ik een significante verhoging van synchroniciteit, “betekenisvolle toevalligheden”. Twintig jaar geleden heb ik me hier zo intensief mee beziggehouden dat ik de weg dreigde kwijt te raken en sindsdien probeer ik me er niet meer in te verliezen. Wat er gebeurt is dat ik zoveel synchroniciteit ervaar dat ik het idee krijg dat mijn leven in scene is gezet. Voor mensen met aanleg voor paranoia of religiositeit lijkt me dit heel moeilijk, want ik vond het zonder die aanleg al moeilijk om niet ergens in te gaan geloven.
Voor mensen die minder thuis zijn in dit onderwerp: het gaat om toeval dat voor de persoon in kwestie heel veel betekent. Als bijvoorbeeld je vader overlijdt (dit is al jaren geleden gebeurd, het is maar een voorbeeld) en je zit in de auto en hoort op de radio zijn lievelingslied terwijl dat lied zelden of nooit op de radio te horen is, dan ervaar je synchroniciteit. Het kan gewoon toeval zijn, maar het kan ook een demonstratie zijn van een orde die het verstand te boven gaat. Ik weet het niet, ik geloof liever nergens in, ook niet in toeval.
Toen ik er jaren terug fulltime mee bezig was, besefte ik dat het waarschijnlijk vooral een kwestie van aandacht is. Als je er op gaat letten, zie je meer verbanden en minder toeval. Bij andere mensen die zich serieus met dit fenomeen bezighouden, zag ik dat ze ertoe neigden om conclusies te trekken uit de verbanden die ze meenden te zien. Die neiging had ik zelf ook, het was bijna onmogelijk om dat niet te doen. Maar omdat ik de conclusies van andere mensen meestal onzinnig of onjuist vond, kon ik ook niet geloven in mijn eigen conclusies. Het blijft zelfs de vraag of de verbanden wel bestaan.
Mijn idee is dat die verbanden inderdaad bestaan en dat het leven een volkomen samenhangend geheel is, zonder ook maar enige toeval. Bewustzijn lijkt omgekeerd evenredig met toeval: hoe meer bewustzijn, hoe minder toeval er lijkt te zijn. Dit is uiteraard een open deur van hier tot Ermelo: alle wetenschap is gebaseerd op dit uitgangspunt. Maar de meeste mensen geloven toch in zekere mate van toeval. Ik hang het idee aan dat toeval is wat je overhoudt als je slechte theorieën toepast.
Toen ik die papierwaaiers vond, zat ik in een synchroniciteitsbel: waar ik ook maar was en wat ik deed, er was voortdurend in mijn directe omgeving iets dat leek te corresponderen met wat er in mijn hoofd omging. En alles liep alsof het het gescript was. Wat bij weer leidde tot nog meer rust en vertrouwen en dus tot nog meer bewustzijn, en dat leidde weer tot nog meer synchroniciteitservaring. Op een gegeven moment wordt het leven dan zo onwerkelijk dat het niet meer te verdragen is omdat ik dan besef dat de mensen in mijn omgeving dit niet ervaren. En dat lijkt zo ontzettend op gek worden dat ik ( voor een deel onbewust) de rem zet op dit mentale vliegwiel.
Ik ben het nu aan het kwijtraken. En dat is tot nu toe altijd zo geweest: bewustzijn is als de zee, en na de vloed komt er een eb. Het ene is niet beter dan het andere, het gaat er waarschijnlijk om dat je het proces herkent en leert begrijpen. Maar zelfs dat weet ik niet. Ik weet wel dat het leven niet draait om papierwaaiers.

Comments: