Fire
Wednesday, 18 December 2013
Gisteren was ik op het Amsterdam Beat Club-feest. Het begon om drie uur, ik was om half twee thuis, en ik heb me geen moment verveeld. Twintig bands die allemaal een set van twintig minuten speelden, en er zaten geweldige optredens tussen. Maar het hoogtepunt was de eregast, die om een uur of twaalf het podium beklom, met de Spinshots als eenmalige begeleidingsband.
Op het feest werd de dubbelelpee gepresenteerd, waarop al die bands (en nog een paar die gisteren niet optraden) een nummer aan hebben bijgedragen:
Omdat Concerto de plaat per ongeluk woensdag al verkocht, had ik de plaat van te voren al uitgebreid kunnen beluisteren. Ik was erg onder de indruk van de bijdrage van Arthur Brown, “The unknown”. Ten eerste omdat ik het een geweldig lied vind, met een tekst die ik best op mijn eigen begrafenis zou willen horen. Maar ook omdat ik dacht dat Arthur Brown al minstens twintig jaar dood was. Hij had een monsterhit met “Fire” in 1968 en ik leefde in de veronderstelling dat de man aan drank en drugs ten onder was gegaan. Dat bleek een grote denkfout: zijn nummer op de dubbelelpee is een van de beste nummers op de plaat. Nieuwsgierig geworden had ik hem van te voren gegoogled en dat leverde onder andere deze video’s op:
Allereerst een video uit 1968:
Dan een recent interview:
En dan een zeer recente uitvoering van het nummer dat ook op de ABC-plaat staat:
Voor een man van in de zeventig vind ik dit een indrukwekkende verschijning.Endat maakte hij in Paradiso meer dan waar. Na al die twintig goede en minder goede optredens, en zelfs een paar hele goede, stond daar om middernacht iemand op het podium die binnen een paar seconden de avond naar een onaards niveau tilde. En hij nam mij, en een groot deel van het publiek moeiteloos mee. Hij zag eruit als een mix van Catweazle en Sun Ra, en hij klonk als een mashup van Tom Waits en Tom Jones, maar hij was volledig zichzelf. Ik ben in mijn leven op veel feesten en concerten geweest die ik achteraf best had willen missen, maar zo’n optreden als gisteren van Arthur Brown maakt het het waard om naar bands te blijven gaan, ook al weet ik dat ik vaak niet echt kapot ben van wat ik hoor en zie.
Toen het eerste nummer bijna was afgelopen, bedacht ik dat ik een dictafoon op mijn iPhone heb. Ik heb de rest van het helaas ultrakorte concert daarmee opgenomen. Het klinkt natuurlijk totaal niet zoals het in werkelijkheid was, maar dan had u er maar bij moeten zijn. Het had gekund, want het was verdorie niet eens uitverkocht. Ik stel me voor dat over twintig jaar mensen lezen dat er op 16 december 2013 in Paradiso TWINTIG toffe bands speelden en dat er dan DUIZENDEN mensen zullen willen dat ze er bij waren geweest. Helaas!
Hier is Arthur Brown met de Spinshots in de Paradiso met zijn hit, bijna een halve eeuw nadat hij hem opnam: