Muziek (3)
Thursday, 11 February 2021
Ik kan niet meer naar muziek luisteren zonder te voelen dat ik de muziek mis. Het is leuk om thuis platen te draaien en beetje met mijn heupen te wiegen, maar het komt niet in de buurt van wat ik wil. Ik wil me dagen verheugen op een dansfeest en dan een half uur door de regen moeten fietsen en bij aankomst merken dat ik twee uur te vroeg ben, dat de muziek niet mijn smaak is, maar dat ik uiteindelijk toch door een deejay word meegesleept in muziek die niet de mijne is, waardoor ik om half drie naar huis fiets in een stemming die dicht bij extase komt.
Of naar een band gaan waarvan ik slechts een of twee liedjes op You Tube heb gezien, die me veelbelovend lijken, en dat de band dan live tien keer beter blijkt dan ooit op video zal kunnen worden vastgelegd, omdat live muziek een vorm van magie is die je alleen ter plekke kunt ervaren.
Of eerst twee uur ergens tevergeefs wachten tot de vlam in de pan slaat, dan toch maar naar Maloe Melo gaan waar een band speelt die ik al tien keer heb gezien en ooit echt goed vond, maar onderweg iemand tegenkomen die zegt dat er ergens een beter alternatief is en dat blijkt een complete verrassing te zijn.
Ik heb voor vandaag weer een paar liedjes uitgekozen die als troostmuziek fungeren. Er is geen enkele samenhang behalve dat al deze liedjes mij raken.
Om te beginnen Jon Batiste met “I need you”. Mooie tekst, lekker zorgeloos plezier, wat ik waarschijnlijk niet als enige momenteel zwaar mis:
En dan een klassieker van Joyner Lucas, die ik pas hoorde toen er al meer dan tien miljoen mensen naar geluisterd hadden. Inmiddels zijn dat er meer dan 100.000.000. De tekst en de clip zijn indrukwekkend maar ik vind ook de muziek briljant. Ik houd van dit soort complexe beats, ook om op te dansen:
Merol heeft een paar geweldige liedjes gemaakt, die wij hier thuis graag in de auto meezingen. “Knaldrang” is een van de liedjes die ze maakte sinds het uitgaansleven is platgelegd. Wat zij mist is niet wat ik mis, maar er zijn meer dan genoeg overeenkomsten om dit lied te kunnen waarderen. En Merol is ontwapenend en onberekenbaar, wat ik enorme kwaliteiten vind, die helaas erg zeldzaam zijn.
Bruut! is een band die ik heel hoog heb zitten. Ik heb ze een paar keer live meegemaakt en dat was altijd geweldig. Als ik muziek echt goed vind word ik emotioneel. Bij Bruut! heb ik meermalen mijn tarnen staan verbijten. Het zijn geen tranen van verdiet, maar een soort opluchting omdat sommige muziek al mijn gedachten doet verdwijnen. Het voelt alsof dan alles van me afvalt en ik vederlicht word. Dit is een liedje dat ze maakten met Anton Goudsmit. Normaal speelt Bruut! meer jazzy muziek maar dit genre beheersen ze dus ook:
Zoals vaker gezegd, ik houd niet heel erg van punk. Wel van de energie, soms ook van de liedjes, maar ik mis de swing en de soul in heel veel punkmuziek. Maar hee, af en toe is het prettig als iemand anders mijn frustratie afreageert, zoals Amyl & The Snifflers:
Ten slotte een lied dat heel hoog in mijn top 100 aller tijden staat: House of Pain met “Jump around”. Dat heeft geen toelichting nodig, lijkt me.
Ik heb een paar jaar geleden The Tribe gezien. Dat was in The Last Waterhole en er waren hooguit tien bezoekers, waarvan meer dan de helft te stoned was om te weten waar ze waren. Maar de andere vijf hadden de avond van hun leven. Ik heb zelden een band meegemaakt die me zo verrastte als The Tribe. Geweldige liedjes, geweldige muzikanten, geweldige uitstraling. Een nummer maken met dezelfde titel als de klassieker van The House of Pain zou heel verkeerd kunnen uitpakken maar ik hoop dat ik ooit nog de kans krijg om deze band live te zien en mee te springen op hun “Jump up”. Helaas is er geen goede live video, dus u moet het doen met de muziek alleen: