Wicked Jazz Sounds
Friday, 12 February 2021
In een vorig leven ging ik zondag ‘s nachts dansen bij Wicked Jazz Sounds. De locatie is in de loop der jaren nogal eens verplaatst, maar de organisatie bleef altijd hetlzelfde. Tussen twaalf en een uur of één draaide de deejays voor een bijna lege zaal geweldige dansmuziek, daarna was er een bijna altijd geweldig geimproviseerd optreden door een wisselende groep muzikanten, vervolgens werd stroomde het publiek binnen en werd er muziek gedraaid die naar mijn smaak te mechanisch en obligaat was. Soms wachtte ik nog een tweede optreden van de band af, maar soms ging ik ook naar huis. Het ging mij vooral om de eerste anderhalf uur.
Ik mis de Wicked Jazz Sounds feesten. Af en toe hoor ik een liedje dat me er aan herinnert. Zoals dit “Like sugar” van Chaka Khan:
Ik volg de moderne dansmuziek niet, ik zou dolgraag meer van dit soort liedjes willen horen. Maar goed, er is genoeg andere goede muziek. En ik hoef het niet eens altijd echt goed te vinden, als het me maar raakt, verbaast of desnoods irriteert.
Dit is een voorbeeld van een lied waar ik niet van weet wat ik er van moet vinden, maar de energie vind ik bovenmatig aantrekkelijk. Het is Tempa T met “Next hype”:
Hier is The Main Squeeze met een overbodige maar heerlijke cover van James Brown’s “ Sex machine”, geheel in de sfeer van Wicked Jazz Sounds:
Dax met “Killshot 3”:
Erykah Badu met “Annie don’ wear no panties”:
Ik houd van liedjes met alleen zang en percussie, zoals dit “Do you remember” van Ana Brun:
Scary Pockets is een funk-collectief dat moderne hits covert in een ander jasje. Vaak heel lekker om naar te luisteren, vooral als het liedjes zijn die ik in de originele versie helemaal niet goed vind. Covers kunnen je oren openen. Zoals dit “Creep” van Radiohead:
Veel rap is een slappe echo van het werk van een handvol rappers die werkelijk iets te zeggen hebben en origineel zijn. Tom MacDonald vind ik een heerlijke uitzondering. Hier is “Cancelled”, maar al zijn liedjes zijn goed:
Miley Cyrus verbaasde me jaren geleden met een briljante cover van Johnny Cash’ “ A boy called Sue”. Ze zong dat ergens live in haar onderbroek en tot mijn verbazing irriteerde dat me totaal niet. Hier is ze in kledingstuk dat meestal voor mij een reden is om de video meteen uit te zetten. Maar opnieuw: ze komt er mee weg en haar versie van Blondie’s “Heart of glass” staat als een huis: