De verloren plaat

Monday, 25 November 2013

Een week of twee gelden was ik bij Lemke Kraan, om iets in een microfoon te vertellen over het werk van Patrick Feaster. Ik kende Lemke Kraan helemaal niet, ze had mij gegoogled. Ik ben voor die afspraak naar het andere einde van de stad gefietst, op een avond dat het steenkoud was. Ik belde aan, maar er werd niet open gedaan. Het telefoonnummer dat ik had, bleek niet te kloppen. Een buurvrouw, die wel opendeed, klopte voor mij op de deur, maar ook die kreeg hem niet open. Na een half uur ben ik lichtelijk pissed maar weer naar huis gefietst. Bijna thuis gaat mijn telefoon: Lemke Kraan. Zij zat gewoon thuis op mij te wachten en vroeg zich af waar ik bleef. Ik vertelde haar mijn kant van het verhaal, en we hoorden aan elkaars stem dat er van kwade opzet geen sprake was. Dus ik ben weer terug gefietst naar Lemkes woning en heb daar een uur in een microfoon zitten praten.
Ik krijg geen cent voor mijn werk in dit geheel. Normaal zou ik het daarom ook niet doen, maar het ging mij om het werk van Patrick Feaster. Ik vind dat echt heel bijzonder. Maar het is lastig uit te leggen wat er nou precies zo bijzonder aan is, zeker als je maar acht minuten hebt. Maar ik heb ooit besloten dat ik daar niet over ga zeuren. Als er een gelegenheid is om reclame te maken voor een onderwerp dat mij echt aan het hart gaat, accepteer ik de omstandigheden zoals het weer. Want het komt maar een paar keer per jaar voor dat ik de kans krijg om in main stream media iets te vertellen over een onderwerp dat ik interessant vind.
Ik moest mijn verhaal vele keren herhalen voor Lemke, omdat ze maar acht minuten had en ze hele specifieke uitspraken en toelichtingen nodig had. Ik vond dat niet leuk, maar ik snapte het wel, dus ik heb geprobeerd het gewoon zo goed mogelijk te doen. Ik hoor dat mijn stem weinig natuurlijk klinkt. Maar dit is wat de grote media doen: het format is heilig, dus alles wordt gekneed en geknipt zodat het in het format past. Dat Lemke 8 minuten over dit onderwerp op de radio krijgt, is een enorme prestatie, dus in zo’n geval laat ik me knippen en kneden. Maar ik kan niet ontkennen dat het steekt dat iemand als Gordon wekelijks zes uur zendtijd mag vullen met nietszeggende opmerkingen en dat mensen als Patrick Feaster, Tim de Wolf, Lemke Kraan en ik het moeten doen met acht minuten. Oftewel, twee minuten per persoon per jaar.
Hier is de uitzending te beluisteren.

Comments: