System crasher
Saturday, 7 March 2020
Onlangs zag ik de film System Crasher. Ongelooflijk goeie film, met een meisje in de hoofdrol dat een Oscar zou moeten krijgen. Maar ik ging de bioscoop uit met een steen in mijn maag en een hoofd vol mist. De steen en de mist zijn er nog steeds. Dat komt omdat de film iets vertelt dat ik eigenlijk niet wil denken: sommige dingen lopen niet goed af. Sommige mensen zijn te beschadigd. Dat vind ik een onverdraaglijke gedachte. Gelukkig weet ik niet zeker of het waar is. Met andere woorden: ik ontleen hoop aan het idee dat mijn grootste angst misschien niet waar is. Helaas spreekt niet alleen deze film maar ook de alledaagse realiteit dit idee tegen. Ik moet dit soort films niet te vaak zien.
Als ik me niet goed voel, zoals na het zien van deze film, ga ik meestal tekenen. Ik zie zelf acheteraf nauwelijks verschil tussen de tekeningen die ik maak, maar tijdens het maken is er een wereld van verschil. Onderstaande tekening is gemaakt met een 0.5mm Rotring-pen. Dat betekent dat ik er heel langmee bezig ben en dat alle lijntjes tamelijk perfect zijn getekend. Dat doe ik alleen als ik heel ver van de wereld weg wil proberen te komen. Het liefst zou ik verdwijnen in de tekening.
