Herinnerdingen
Wednesday, 9 December 2015
Als kind had ik al veel spullen. Ik denk dat ik ben geboren als spullenmagneet. Maar wat ik aantrek is bijna altijd spul dat te vanzelfsprekend is om bijzonder te worden gevonden. Soms wordt het om die reden met het verstrijken van de jaren toch zeldzaam of interessant, maar dat is bijzaak. Mij gaat het om de schoonheid die dingen kunnen hebben die in grote hoeveelheden voorkomen en die geen enkele waarde hebben. Paperclips, lucifers, kartonnen verpakkingen, flessen doppen, enzovoort.
Als kind had ik al door dat ik niet alles kon verzamelen en ik besefte ook heel goed dat, ook al vond ik bijna alles interessant, sommige dingen zijn zeldzamer dan andere en daardoor nog interessanter om te verzamelen dan andere. Maar ik had en heb nog steeds een enorm sterk gevoel bij bepaalde dingen en dat heeft niets te maken met waarde of zeldzaamheid. En ik houd er niet van om iets te bezitten dat ik zelf niet mooi of interessant vind, ook al is het een hoop geld waard of erg gewild bij anderen. Daarom heb ik ook niks compleet, ik vind soms een ding uit een serie niet mooi genoeg om te bewaren. Als kind had ik bijvoorbeeld veel poppetjes die je cadeau kreeg bij producten of die je samen met kauwgum bij de sigarenboer kon kopen. Maar in elke serie zat wel een poppetje waar ik een hekel aan had. Di had ik dan liever niet, ook al voelde ik altijd wel enige spijt dat ik dan de serie niet compleet had. Als ik zo’n poppetje terug zie, brengt dat onmiddellijk een lawine aan herinneringen naar boven.
Dit lag toevallig op mijn bureau vandaag en toen ik zag dat het drie groene dingen zijn, kreeg ik zin om erover te schrijven:
Het dino-achtige dier is van twee dunne lagen plastic met daartussen iets dat zacht is en waar je in kunt knijpen. Ik herinner me dat er vroeger veel van dit soort poppetjes waren, in alle formaten. Ik was er gek op, zonder te weten waarom. Misschien omdat het door dit materiaal iets tussen plat en driedimensionaal in is, of omdat het zo prettig aanvoelt.
Van alle dingen die ik als kind had, heb ik vrijwel niks bewaard. Ik heb later een hoop terug verzameld, maar nooit hard gezocht naar wat ik al eerder had. Ik hoef mijn jeugd niet terug te verzamelen, ik ben meer geïnteresseerd in een soort overzicht over wat er ooit allemaal is gemaakt. Niet dat ik de illusie heb dat ik dit overzicht ooit ga krijgen. Er is zo achterlijk veel gemaakt in de paar decennia dat ik op deze planeet rondwandel, dat ga ik nooit overzien. Ik ervaar het meer als hoe een bezoeker van een andere planeet het waarschijnlijk zal ervaren als zij opdracht krijgt om hier de boel in kaart te brengen met beperkte tijd en middelen.