Hell Fire Club
Monday, 9 November 2020
Al eerder schreef ik over dit boek:
Danile P. Mannix beschrijft het leven van de Britse elite in de achttiende eeuw. En af en toe beschrijft hij ook de andere delen van de samenleving in Engeland. Het is meer dan verschrikkelijk.
Wat er momenteel in de wereld gebeurt is naar mijn idee een moderne versie van wat er tweehonderd jaar geleden gebeurde. De hoofdrolspelers gebruiken andere leugens, het decor is veranderd, maar verder is alles hetzelfde: een kleine groep mensen heeft de macht over de massa en de massa is onwetend.
Ik heb geen idee hoe het probleem ooit kan worden opgelost. Ik dacht altijd dat delen wat je weet het begin van de oplossing was, maar mijn ervaringen van de afgelopen maanden hebben daarover ernstig aan het twijfelen gebracht. Zo erg dat ik zelfs overweeg om met dit blog te stoppen. Want ik ben niet eerlijk: ik schrijf niet alles wat ik denk, ik beperk me tot zaken waarover ik hoop dat mensen er geen aanstoot aan nemen.
Waarschijnlijk was er altijd al een groep mensen die geen onderscheid maakte tussen een boodschap en de boodschapper, maar de afgelopen maanden heb ik het idee dat vrijwel niemand dat onderscheid nog maakt. Ik heb geen zin in het soort onzinnige gesprekken dat voortkomt uit deze verwarring. Dan houd ik nog liever mijn mond. Maar met gemengde gevoelens, want ik denk dat het niet goed is als iedereen die iets denkt te weten zijn of haar mond houdt uit angst voor de gevolgen.
Daniel P. Mannix schreef The Hell Fire Club in 1961. Toen kon je nog schrijven wat je wilde zonder beschuldigd te worden van de misstanden die je aansnijdt. De misstanden die Daniel P. Mannix aansnijdt zijn onder andere de moraalloosheid van de Britse elite. Ik denk dat er niks is veranderd. Maar als iemand dit nu beweert wordt hij of zijn beschuldigd van haatspraak, complotdenken en gebrek aan moraal. Deze vorm van spiegelogie maakt elke gesprek onmogelijk. Ik wacht daarom af tot er betere tijden zijn om een een gesprek te kunnen voeren. Ondertussen bewonder ik de mensen die meer moed hebben dan ik, want goddank zijn die er.
In een van de laatste hoofdstukken van The Hell Fire Club beschrijft Daniel P. Mannix het dagelijks leven van de gewone bevolking in Engeland in de achttiende eeuw.
Ik meen te zien dat de mentaliteit in de afgelopen 250 jaar amper is veranderd. Er is een dun laagje schone schijn overheen gelegd, maar nu dat laagje in rap tempo dunner wordt toont zich de ware aard van de mensen.
Ik prijs mezelf gelukkig met mensen in mijn directe omgeving die op essentiele momenten hebben getoond over meer karakter, compassie, geduld, wijsheid en humor te beschikken dan ik. Ik hoop dat u ook omringt bent door dit soort mensen want ik vrees dat u hen in de nabije toekomst hard nodig zult hebben.