Indentificatie

Saturday, 13 June 2015

Een paar dagen geleden kreeg ik een FB vriendschapsverzoek van iemand die ik niet kende. In principe klik ik altijd op ja, maar als ik iemand niet ken, kijk ik wel altijd even eerst op zijn of haar FB pagina. In dit geval ging het om iemand met wie ik geen vrienden deelde en ik vroeg me af waarom ze mij als FB-vriend vroeg. Dat vroeg ik haar en ze schreef dat ze ergens in een interview had gezegd dat mijn werk haar inspireerde. Ze was gekozen als “designer of the month” door een site en ze wilde dat ik wist dat ze mijn naam noemde. Haar naam is Lizzy Anderson-McLaughlin en hier kunt u het interview lezen.
Ik dacht eerst dat het een grap was. Ik weet dat er mensen zijn die mijn werk mooi vinden, maar die mensen ken ik bijna allemaal persoonlijk. Dit zou de eerste keer zijn dat iemand die ik helemaal niet ken mijn kunst zo mooi vind dat ze het ervaart als inspiratie. Dat is zo precies wat ik wil dat ik het bijna niet kon geloven. Of nee, het het leek te echt om waar te zijn. Mijn leven voelt voor een groot deel als een spel, iets wat ik speel, niet iets wat ik ervaar als “echt”. Die afstand is er bijna altijd, maar heel soms valt die even weg, zoals bij het lezen van dit bericht van Lizzy Anderson McLaughlin. Ik heb die afstand zelf gecreëerd en het is iets dat ik koester. Het begon ooit met met het besef dat ik het grootste deel van mijn leven volledig geïdentificeerd was met iets of iemand, innerlijk of uitwendig. Toen ik las dat Ouspensky dit uitlegde als de oorzaak van alle verwarring, leed en problemen, herkende ik dit meteen. De remedie was volgens Ouspensky zelf-observatie en zelf-herinnering. En ruim dertig jaar verder blijkt het inderdaad te werken: ik laat me aanzienlijk minder snel meeslepen door mensen, situaties of door mijn eigen gedachten en gevoelens. Sterker nog, ik weet inmiddels dat het allemaal een pot nat is. Maar goed, daar gaat dit verhaal niet over.
Nadat ik mezelf had overtuigd dat het geen grap was, heb ik Lizzy een bedank-pakketje gestuurd. En vandaag lees ik op FB een berichtje waarin ze door mij geïnspireerde tekeningen laat zien.

Ik herken inderdaad iets van mijn eigen tekeningen in deze tekeningen, en zonder dat er sprake is van imitatie. Dat voelt heel vreemd. Het leven komt altijd met verrassingen die mijn voorstellingsvermogen te buiten gaan. Het is allemaal niet spectaculair, maar juist het subtiele soort verassingen maken het leven fascinerend. En lastig om voldoende afstand van te houden om bij jezelf te blijven. Ik denk dat ik dertig jaar geleden heel anders met deze situatie zou zijn omgegaan dan ik nu doe.

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit