Ongetiteld
Thursday, 4 June 2015
Louwrens is een oude vriend die al een jaar of tien uit mijn leven is omdat hij in Slovenië is gaan wonen. Maar hij is niet uit mijn hoofd. Dat voelt raar, zoals zo veel dingen raar voelen naarmate ik ouder word. Wat is een vriendschap met iemand die je amper nog ziet? Onlangs kreeg hij een hartaanval en raakte in coma. Vanwege een ernstig zuurstof tekort is er weinig tot geen hoop dat hij er uit komt. Voor zijn vriendin en de mensen in zijn directe omgeving moet dat verschrikkelijk zijn. Voor mij is het vooral onwerkelijk. Ik zag hem al weinig meer, maar nu ga ik hem dus waarschijnlijk nooit meer zien. Ik krijg het niet uit mijn gedachten. Het idee dat iemand met wie ik ooit zoveel heb meegemaakt ergens aan de verkeerde kant van de grens tussen leven en dood ligt is onprettig. Ik denk dat het vooral het gevoel van machteloosheid is dat me parten speelt. Het leven trekt haar eigen plan en dat verschilt op cruciale punten nogal van mijn persoonlijke wensen.
De afgelopen weken waren er voortdurend mensen in mijn directe omgeving die te maken kregen met ernstige, soms fatale ziekten. Dat lijkt in pakketjes te komen. Soms jaren weinig tot niks, dan ineens vijf in een maand. Het zou natuurlijk allang tot me doorgedrongen moeten zijn dat niemand onsterfelijk is, maar zo werken mijn hersens niet. Ik ervaar het als een figurant in een hele slechte B-film. Als ik wist wie de scenarioschrijver is, zou ik hem een enorm pak op zijn of haar sodemieter geven. Het lijkt nergens naar.
Wat ik me van Louwrens vooral herinner is zijn muzikale geknutsel. We leerden elkaar kennen omdat we samen in een bandje speelden. Dat hebben we daarna in nog zeker vier bandjes gedaan, maar ik had geen talent en Louwrens wel en op een gegeven moment ben ik er mee gestopt. We bleven contact houden en deden soms iets samen. Zoals schrijven en tekenen. Maar zonder veel ambitie en Louwrens was nog minder dan ik iemand die graag iets afmaakte. Ik verzamelde ook zijn demo’s. Daar ging hij namelijk zo slordig mee om dat het me irriteerde. Ik weet niet hoeveel liedjes hij heeft gemaakt, maar dat waren er destijds een paar per week. Af en toe kreeg ik van hem een stapel cassettes, waar ik dan de mooiste demo’s van bewaarde. Vooral de eerste cassettes zijn me erg dierbaar. Hij nam de liedjes op met twee cassettespelers, zodat hij alle instrumenten zelf kon bespelen. De geluidskwaliteit was vaak zo slecht en de liedjes zo goed dat ik zeker twee keer een cassetterecorder aan hem heb gegeven. Maar om mysterieuze redenen gingen elektronische apparaten bij Louwrens vaak snel kapot. In die tijd was zijn leven voor een groot deel een geëmmer met apparatuur. Nooit een goeie versterker, opname-apparatuur of computer. Terwijl hij prachtige dingen maakten als ie wel eens werkende apparatuur had. Hij leek er zelf niet zo wakker van te liggen en dat bewonderde ik stiekem, al ben ik er meermalen pissig tegenover hem over geweest.
Wat ik me ook herinner is dat haar van hem. Hij had het ideale haar voor een kuif. En die kuif was heilig. Ik heb heel wat uren tevergeefs op hem zitten wachten omdat hij niet de deur uit kon omdat zijn haar niet goed zat. Een kwartier wachten calculeerde ik in, maar soms werd dat een half uur en niet zelden kwam ie gewoon helemaal niet. Dat hij daarmee wegkwam, zegt alles over Louwrens. Het was/is een intens aardige gozer die weigerde ouder te worden. Zoals het er nu naar uitziet gaat ie ook niet heel oud worden. Ik hoop niks, maar wens het beste voor hemzelf en de mensen om hem heen. Ontwaken en dan niet zelf zijn haar kunnen kammen of gitaar kunnen spelen lijkt me niets voor Louwrens. Maar je weet nooit.
Dit is de enige tekening die ik gisteren maakte:
