4000 miles from Memphis

Saturday, 28 November 2015

Niets leuker dan een goed optreden. Helaas is het aanbod binnen mijn territorium en smaakspectrum niet overweldigend. Ik zou het liefst elke avond naar een bandje gaan maar ben al blij als er in het weekeinde een of twee interessante concerten zijn. Gisteren was ik naar 4000 miles from Memphis in Maloe Melo.
Ik kende de band niet en de drie video´s die er op YouTube staan spraken me niet echt aan. Maar ik had zo´n zin om uit te gaan dat ik toch ben gegaan. Wat me ook over de streep trok was dat ze een nummer van Johnny Burnette speelden en dat de zangeres er aantrekkelijk uitzag. Zelfs als er niks aan zou zijn, kon ik altijd haar nog de volgende ochtend gaan tekenen voor mijn Big Women project, dat al jaren in de steigers staat.

De band begon wat stijfjes om half twaalf voor een publiek van vijfentwintig mensen. Maar naarmate de avond vorderde werd de band beter en de zaal leger. Ik heb me uitstekend vermaakt. En zeker als ze wat minder obligate nummers speelden, zoals van Imelda May en Jonnny Cash, kwam de avond letterlijk en figuurlijk van de grond. Bij de derde set kwam er onverwacht een gastsaxofonist op het podium, die vroeg of hij twee nummertjes mee mocht blazen maar die verder gewoon de hele set bleef staan alsof hij al jaren in de band zat. Maloe Melo op zijn best!
Ik heb geprobeerd wat op te nemen, maar dat is helaas niet gelukt, ik denk dat mijn microfoon niet goed meer werkt. U zult mij dus op mijn woord moeten geloven dat het een avond was die u niet had willen missen.
En voor de liefhebbers van het werk van Willem Vleeschouwer, aan de wand van Maloe hangt nog steeds de uitgezaagde saxofonist die Willem heel lang geleden heeft gemaakt. Ik dacht,laat ik hem deze keer nu eens fotograferen.

Comments: