24HCD
Monday, 6 October 2014
Een paar maanden geleden vroeg Ben Vranken of ik mee wilde doen aan de editie van de 24 hours Comic Day, die hij in Vlissingen organiseerde. Dat wilde ik wel. Ten eerste omdat ik Ben al dertig jaar ken en ondanks dat we niet veel contact hebben is het iemand die ik graag zie. En ik ben daarnaast ook nog een fan van zijn werk. Maar een tweede reden om ja te zeggen tegen de uitnodiging is dat ik het een geweldig evenement vind. Op meer dan honderd plaatsen over de gehele wereld tekenen meer dan duizend mensen in 24 uur een strip van 24 bladzijdes.
Ik vertrok om zeven uur met de trein vanuit Amsterdam en was om tien uur in Vlissingen. Daar werd ik opgehaald door Ben en naar de plaats gebracht waar het evenement plaats vond: Kipvis, een oud schoolgebouw dat nu dienst doet als atelier en expositieruimte. Ik had alle tijd om rond te kijken op het atelier van Ben en om er wat foto’s te maken van wat er aan de wand hing. Typisch voor ben was dat weinig. IJdelheid is aan hem niet besteed, zijn werk bevind zich in dozen, waar hij ook zijn afval bewaard. Maar hier zijn wat foto’s van mooie objecten die ik kon ontwaren tussen de rommel:
Ik kreeg ook een kleine linosnede die hij op zijn eigen pers had gemaakt:
Nadat de deelnemers binnendruppelden en kennis hadden gemaakt, begonnen we om exact twaalf uur aan onze strip.
Ben had acht mensen uitgenodigd. Die kenden elkaar niet en waren zo verschillend als maar denkbaar is. Behalve Boris Peeters, die ook de enige was die al vaker een 24HCD had meegemaakt, waren het ook geen van allen striptekenaars. Ik heb weliswaar ook nog nooit een strip gemaakt (behalve Ego, maar die mag ik graag vergeten) maar ik heb wel stripachtergrond. Die hadden vijf van de mensen niet eens.
Om een lang verhaal kort te maken (want ik ben een beetje moe en vertel het liever later, als ik weer helemaal fit ben), we hebben 24 uur zitten tekenen, zonder een moment spanning of irritatie. Naast het werk zelf was dit voor mij het mooiste van deze onderneming: hoe vaak zit ik 24 uur non stop met wildvreemden in een ruimte te tekenen? Het delen van die passie, het respect voor elkaar en het aanpassingsvermogen aan nieuwe omstandigheden is ontroerend mooi.
De man met de hamer kwam bij iedereen een paar keer langs, maar op verschillende tijdstippen. Daardoor sleepten we elkaar er doorheen. En er waren een paar mensen die het eten verzorgden. Vooral de gebakken eieren voor het ontbijt waren een zegen.
Boris Peeters waarschuwde ons om geen alcohol te gaan drinken. Die raad nam ik met enige tegenzin ter harte. Maar het bleek verstandig, want een paar momenten viel ik gewoon in slaap terwijl ik zat te tekenen. Ik schrok ook meteen weer wakker, om vervolgens net typex de schade te herstellen, maar als ik wat had gedronken had ik mezelf waarschijnlijk niet meer kunnen herstellen.
Volgens de reglementen mag je niets voorbereiden. Dus geen aantekeningen of schetsen meenemen. Ik had van te voren wel een paar verhaallijnen bedacht, en wat personages. In de trein had ik een begin en een einde van het verhaal bedacht (dat ik ter plekke trouwens toch weer heb veranderd). En ik had de personages wat geschetst:
Die schetsen vond ik veel beter dan ik van mezelf gewend was, en daardoor had ik ook extra veel zin in dit project. Want het ergste leek me om 24 uur aan een strip te werken die ik zelf verschrikkelijk vind.
Ik had ook een plan van aanpak bedacht: eerst het verhaal uitschrijven, dan schetsen, de balloons inkten, de personages inkten en ten slotte de achtergronden. Als ik het dan niet zou redden, kon je het verhaal in ieder geval toch lezen. En bovendien hoefde ik dan als ik moe was niet meer over het verhaal na te denken.
Na 24 uur had bijna iedereen zijn of haar 24 pagina’s af. Behalve ik. Ik had alles een keer geïnkt, maar ik inkt mijn lijnen altijd drie keer. Dat moet ik dus alsnog een keer doen.
Op de FB-pagina van Kipvis kunt u wat foto’s zien.
En dit is mijn verhaal:
