Ceedees

Thursday, 23 October 2014

Ik kan me niet precies herinneren wanneer ik een ceedee-speler kocht, maar ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld. Het zal begin jaren negentig zijn geweest dat de Sony kocht, die ik nu trouwens nog steeds gebruik. Het was niet omdat ik zo dol was op ceedes, maar omdat ik steeds meer ceedees kreeg en graag wilde horen wat voor muziek er op stond. Maar ik vond vinyl veel en veel aantrekkelijker. Met name de uniforme en lelijke plastic doosjes, waarin de meeste ceedees verkocht werden, waren een reden om dit nieuwe medium niet te omarmen. In geluidskwaliteit was ik nooit zo geïnteresseerd. Ik wantrouwde de informatie over de geluidskwaliteit die kwam van partijen die belang hadden in de ceedee, omdat het vaak duidelijk onzin was, maar daar ging het mij niet om. De belangrijkste reden om ceedees zo lang en zo veel mogelijk te vermijden, was dat ik ernstige twijfels had over de houdbaarheidsdatum. Vinyl had al bewezen een leven lang mee te gaan, maar hoe lang gaan ceedees mee?
Inmiddels weet ik het antwoord: in ieder geval niet levenslang. Regelmatig krijg ik een ceedee niet meer aan de praat. Beschadigingen van een grammofoonplaat betekenen zelden dat je de plaat niet meer kunt afspelen. Desnoods duw ik met de hand de pickup-arm door de beschadigde groef. Omdat bij ceedees het afspeelmechaniek verborgen is in de speler, betekent een beschadiging einde verhaal.
Bij voorgebakken ceedees valt de schade mee. Ik ben zuinig op mijn ceedees en dat helpt. Maar als ik tweedehands ceedees koop, zitten er regelmatig onherstelbaar beschadigde exemplaren bij.
Het grote probleem zijn de thuis gebrande ceedees. Al vrij snel nadat deze mogelijkheid gangbaar was, kwamen er verhalen over de zeer beperkte houdbaarheid van deze geluidsdrager. Dus ik kocht geen goedkope merken, plak er geen stikkers op, bewaar mijn zelfgebrande schijven in donkere dozen en behandel ze als porselein. Maar het mag niet baten: het is een aflopende zaak.
Hier zijn wat dierbare zelfgebrande ceedees die ik van anderen kreeg en waarvan ik recentelijk dat ze niet meer zijn te draaien:

Deze ceedees zijn niet beschadigd, ze. Ze zijn gewoon verrot. Soms kun je het zien: dan heeft de schijf een vieze bruine zweem. Maar soms zie je niks en kun je het alleen horen:

Het heeft weinig zin om me hier druk over te maken, hoe groot de verleiding daartoe ook is. De muziekindustrie heeft ons gewoon een oor aangenaaid. Gelukkig worden er nog steeds grammofoonplaten gemaakt. Zeker door de bands die ik volg. En voor mijn kinderen is de ceedee allang bijgezet in het Dode Media Museum. Zij luisteren naar mp3-tjes. Ik vermoed dat de ceedee de geschiedenisboeken ingaat als een van de grootste missers ooit,  een immense verspilling van grondstoffen en een van de stomste oplichterijen uit de geschiedenis.

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit