Ryan Shaw

Sunday, 17 April 2016

Gisteren was ik bij het concert van Ryan Shaw in The North Sea Jazz Club. Sjef Huurdeman draaide voor en na het concert en had me op de gastenlijst gezet. Ik kende Ryan Shaw niet, maar had twee dagen om naar alles te luisteren wat er van de man op het Net is te vinden. Dat bleek een feest. Dit is zijn debuutsingel uit 2007:

Hij schrijft eigen nummers maar doet ook covers, waarbij hij knap weet te balanceren tussen zijn eigen diepe soulgeluid en moderne muziekstijlen.

Dit was het nummer dat mij het hardste raakte:

Nou heb ik weinig goede ervaringen met de North Sea Jazz Club, dus ondanks dat ik ontzettend veel zin had in dit concert was ik ook een beetje bang dat het zou tegenvallen. En dat deed het. Dat lag absoluut niet aan Ryan Ross: wat een killer zanger, sympathieke gast, super performer is die man! Maar ten eerste is driekwart van de zaal, het deel vlak voor het podium, gevuld met tafeltjes waaraan mensen zitten te eten. Dat verzin ik niet: er staat een man zijn hart uit zijn keel te zingen en onder tussen eten mensen en kippetje en zitten lekker te kletsen. Ryan leek zich er overheen te kunnen zetten, wat mijn bewondering voor de man nog groter maakte dan ie al was. Vanwege de tafels die de hele zaal vulden kon er toch niet gedanst worden (!!!) maar de paar mensen die het een paar keer probeerden kregen van Ryan een dankbare glimlach die leek kan er ook niks aan doen, maar bedankt voor de poging. De band bestond uit studiomuzikanten die zeer adequaat maar zonder veel gevoel voor de muziek van Ryan Russ negentig procent van de liedjes deden klinken als het soort middle of the road waar Ryan Shaw juist het medicijn voor is. Ook door de hardrock-achtige begeleiding liet Ryan Shaw zich niet weerhouden, wat mij af en toe diep ontroerde. Tegen het einde van de show zng hij een paar nummers die beter pastte bij de studiomuzikanten: Man in the mirror van Michael Jackson, I could somebody van Kings of Leon, enzovoort. Ik had het idee dat hier sprake was van een onmogelijke samenloop van slechte omstandigheden en godvergeten zeldzaam talent waardoor dit het maximaal haalbare was. Dood zonde!
Zoals altijd in NSJC liep de zaal leeg na het optreden en stond Sjef zijn geweldige soulplaten te draaien voor een publiek dat er niet naar luisterde, laat staan dat er iemand op ging dansen. Holland is geen Soulland, maar op sommige plekken zou je toch iets meer soul verwachten. Maar die stond gisteren in zijn eentje op het podium. Helaas!
Vanmiddag en vanavond draai ik met Sjef plaatjes in Pacific Parc en ik heb de drie ceedees van Ryan Shaw gekocht en als u wilt draai ik een nummertje speciaal voor u.

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit