Beurs (9)

Tuesday, 9 December 2014

Nou, dat was me wat, die Beurs voor kleine uitgevers. Als antwoord op het fiasco van vorig jaar (drie exemplaren van Het Geluid van Amsterdam verkocht) bedacht Fake Booij dat we dit jaar alleen maar dingen van 1 euro zouden gaan verkopen. Ik vond dat een briljant idee. Voor 1 euro kun je tegenwoordig best iets maken, en het werk vind ik alleen maar leuk. Dus Marijn Kloosterboer, Fake en ik bedachten allerlei boekjes die met veel moeite maar weinig geld in een oplage van 15 a 20 exemplaren gemaakt konden worden. Er lagen er op de stand 38:

De eerste man die iets kocht, pakte 1 boekje en vroeg aan Fake of het ook kon voor 90 cent. De tweede koper trok een biljet van 50 euro uit zijn zak en kocht ongezien alles. Een andere koper had een liniaal bij zich waarmee ze de boekjes mat. Ze verzamelde kleine boekjes, maar die mochten niet groter zijn dan een bepaald aantal centimeters. Flink wat mensen hielden een boekje omhoog en vroegen : “Wat is dit?” Ik had ook een paar boekjes zo gemaakt dat je ze niet kon inkijken. Zoals de twee delen met elk zestien kleurenprintjes van handgeletterde spreuken. Ik zou denken: voor 1 euro neem je dat risico, maar omdat het niet open mocht, legden een hoop mensen het boekje weer terug. Ook waren er mensen ie het 1 euro bord eerst niet zagen. Toen ze erachter kwamen dat alles 1 euro kostte gingen ze pas kijken wat er nou eigenlijk op de tafel lag. ER stond op de poster ook de regel dat elk tweede exemplaar van dezelfde titel 2 euro was, en het 3e 3, enzovoort. Dit om te voorkomen dat iemand van een titel alle exemplaren kocht. Marijn, Fake en ik waren te slappe verkopers om mensen werkelijk het dubbele te laten betalen. Het ging verder ook allemaal te soepel en leuk om ons daar druk over te maken. De meeste mensen die iets kochten waren aardig en enthousiast. Wel waren het bijna allemaal mensen die ik al kende. De rest van de Beurs-bezoekers kwam duidelijk niet voor onze handel. Het pijnlijkst was een man die ik al heel lang ken. Hij stond heel lang pal voor onze tafel te praten met een vriend, zodat niemand bij onze boekjes kon. Vervolgens praat hij een half uur met mij. En daarna gaat hij weg zonder een blik op de tafel te hebben geworpen of ook maar een vraag te hebben gesteld over dit project.
Want dit was natuurlijk een project dat niet bedoeld was om geld mee te verdienen. Het was een poging om de Beurs leuker te maken, om te kijken wat er mogelijk is met drie mensen en een minimaal budget, en om te kijken hoe mensen om een tafel vol 1 euro-boekjes reageren. Ik vind geld een fascinerend onderwerp. Als ik iets maak en zeg dat het tien euro kost, betekent het voor anderen kennelijk iets heel anders dan dat ik zeg dat het 1 euro kost. IK had ook een paar boekje genummerd en gesigneerd; dat maakt het voor sommige mensen meteen ook iets heel anders. Ik snap dat niet goed. Het is maar een spel, het is allemaal niet echt waar.
ER waren een paar mensen gekomen naar aanleiding van mijn blogposts op FaceBook. Dat vond ik leuk, want ik weet niet wie dit blog lezen en denk er zelden bij na dat mensen het serieus nemen.
Na afloop probeerden Marijn, Fake en ik uit te rekenen of we nou winst of verlies hadden gedraaid. We hadden 350 boekjes verkocht, maar de onkosten waren niet helemaal duidelijk. Ook hadden we niet alledrie evenveel boekjes gemaakt, waren de maakkosten van elk boekje verschillend en hadden we van elk boekje verschillende aantallen over. Ik denk dat we min of meer quitte hebben gespeeld. Maar al hadden we dik verlies gehad, ik zou het volgend jaar meteen weer doen. Maar dat gaat niet gebeuren, want Fake heeft diezelfde avond al iets veeeeel beters bedacht. Maar daar mag ik u nog niets over vertellen.

Comments: