Geprinte platen
Monday, 31 December 2012
Het werk van Patrick Feaster, zoals hij dat beschrijft en hoorbaar maakt in Pictures of sound , vind ik erg intrigerend. Vandaag dacht ik op de fiets over de mogelijkheid om handschriften om te zetten in geluid. Is er een relatie tussen iemands handschrift en zijn of haar stem? Ik zou zeggen dat die relatie er zeker moet zijn, alleen weet ik niet wat het zou kunnen zijn. Misschien moeten we ook de portretten van de betreffende personen erbij betrekken, om daar hun anaotomische kenmerken uit af te leiden. En er is waarschijnlijk meer informatie die kan bijdragen tot het reconstrueren van de spraak van personen de al lang dood zijn. Alles begint met het idee dat het uberhaupt mogelijk is.
Ik heb vast al eens verteld van Daedalus, die ooit een rubriek had in Science, en bedacht dat er geluid moet zijn opgenomen in schilderijen. Een penseel in verf doet immers min of meer hetzelfde als een naald in was of lak. Toen ik dat ooit las, besefte ik dat we tot dan toe volkomen gefocust waren op slechts een enkele techniek voor de opname en reproductie van geluid, namelijk het vastleggen van trillingen in zachte was of vloeibare lak.
Inmiddels hebben we er de digitale techniek bij. Daarmee heeft Patrick Feaster geluid onttrokken aan afbeeldingen waarvan tot dan toe niemand had bedacht dat er geluid in zit. Maar wat is er nog meer? Volgens mij is er altijd meer dan we kunnen bedenken.
Ik heb een geweldig boek van Nobelprijswinnaar Charon, waarin hij de theorie beschrijft dat informatie wordt opgeslagen in de spin van elektronen. Dat is een theorie die volgens mij heel weinig navolging heeft gekregen. Maar het gaat er mij nu even alleen maar om dat dit een voorbeeld is van een totaal andere manier van denken over informatie/geluid-opslag. Er moeten tientallen andere ideeen zijn die op dit moment naar een stel hersens zoeken om zichzelf kenbaar te maken.
Ik zei eerder al dat de opnames op de ceedee “Pictures of sound” me deden denken aan wat “Electric Voice Phenomena” wordt genoemd. Ooit heetten het “bandstemmen”, toen de bandrecorder het enige apparaat was waarmee de stemmen werden opgenomen, maar tegenwoordig gebeurt het ook op andere apparatuur en spreekt men van EVP’s.
Vanaf de eerste keer dat ik een bandstem hoorde, en dat moet op de radio geweest zijn, misschien wel in “Het zwarte gat”, was ik gefascineerd. Ik geloofde niet echt dat het stemmen van overledenen waren, maar er was wel iets opgenomen dat op de stem van een mens leek en dat een herkenbare taal sprak. Mijn beste idee voor dit verschijnsel is dat het apparaat op een andere manier werkt als een ontvanger van radio- of televisie-signalen, maar hoe dat dan precies zou moeten werken, snap ik zelf ook niet. Kan een cassetterecorder radio-signalen ontvangen? En op welke andere, nu nog onbekende manieren kunnen radiosignalen worden ontvangen en vastgelegd?
Arjen van Bochoven stuurde vanuit Ibiza (!) een link naar dit artikel.
Hier is een ander experiment op dit terrein, met een wel heel toepasselijke titel in dit verband:
En tenslotte: iedereen die dit leest DE BESTE WENSEN!
Jan
2013-01-01 19:41:14
Ja, een cassetterecorder, kan net als vele andere electrische apparaten radiosignalen ontvangen. Als electroknutselaar, oud zendpiraat heb ik daar wel ervaring mee. Mijn radio-signaal kwam vroeger weleens uit het electronisch orgel van mijn vader, met alle gevolgen van dien… Als je een open draad aan de ingang van een versterker hangt, hoor je door de zoemtoon die dat veroorzaakt ook in de verte een mengeling van radiosignalen. Radiosignalen zijn zo sterk dat je zelfs een radio kunt bouwen zònder stroombron: de juiste spoel, wat condensators, een transistor en een luidspreker volstaan. Ik heb er als kind ooit een gebouwd uit het boekje “stoeien met electronica”. fascinerend!