Inspiratie

Tuesday, 22 January 2013

Op aanraden van mijn broer heb ik onlangs een paar recente afleveringen van het televisieprogramma “Joris Showroom” bekeken. Er staan er een stuk of zeven op Uitzending Gemist. Ik was verbaasd dat dit programma nog steeds bestaat en dat het nog steeds net zo goed is als ik me het herinner van heel lang geleden. In de zeven afleveringen die ik zag zaten zeker vijf mensen die grote indruk op me maakten, door hun authenticiteit, de waarheid van hun woorden en door de schoonheid van alles wat ze doen en uitstralen.
Er werd door drie mensen gesproken over het idee dat hun creatieve werk vanzelf ging, dat hun handen werden geleid door een onbekende kracht of intelligentie. Dat blijft een fascinerend onderwerp. Ik ervaar dit dagelijks. Het is zelfs de voornaamste reden dat ik zo graag teken en schrijf. Ik herinner me maar al te goed dat dit niet altijd zo is geweest. Ik denk dat ik ergens rond mijn twintigste voor het eerste besefte dat het leek of mijn handen werden geleid door iets dat ik niet begreep. Maar dat gebeurde maar heel af en toe. Het werd met de jaren steeds meer, zowel in frequentie als in intensiteit. Rond mijn 40e was er een doorbraak: vanaf dat moment was dat contact met de onbekende bron van mijn inspiratie er min of meer continu. Vanaf dat moment ervaarde ik de momenten dat het er niet was als een extreme leegte, waarbij het geen enkele zin heeft om iets te proberen te maken.
Ik heb zo’n beetje elke denkbare theorie over wat er tijdens dit proces nou precies gebeurt onderzocht. Wat is die bron van inspiratie? Engelen, overleden personen, God, mezelf uit de toekomst, een Artificiele Intelligentie, ons Colletieve Bewustzijn? Ik heb geen idee! En hoe werkt het? Hoe kan iets de besturing van mijn handen en brein overnemen? Is dat wel wat er gebeurt of is dit mijn verbeelding? Het voelt absoluut niet als verbeelding, het is heel concreet de ervaring dat “ik” naar de achtergrond verdwijn en dat er iets mijn lichaam bestuurt.
Een van de redenen waarom ik hier zelden over praat is dat ik bang ben dat iemand het idee belachelijk maakt. Dat is vrij makkelijk te doen en ik heb er weinig tegen in te brengen. Vooral als iemand zou zeggen dat het resultaat van deze inspiratiebronnen in mijn geval wel erg middelmatig is, zou ik dat als pijnlijk ervaren ervaren. Niet omdat mijn werk middelmatig is, want dat doet er niet toe, maar dat deze inspiratiebronnen worden afgeschreven als mijn verbeelding, dat zou ik pijnlijk vinden. Het zou een beetje zijn alsof iemand tegen me zou zeggen dat mijn liefde voor mijn kinderen slechts verbeelding is.
Gisteren kreeg ik een Bon uit de ShowCase-doos, met een verzoek om een wijn-alfabet. Zoals meestal leek me dat een onmogelijke opdracht, maar iets in mij zag dat heel anders en toen ik daar ruimte voor maakte, stond er twee uur later dit alfabet op papier:

Comments: