Angst
Sunday, 11 October 2020
Als je bang uitgevallen bent, zoals ik, heb je twee keuzes: je kunt proberen je leven zo in te richten dat je alles wat je angst inboezemt vermijd, of je kunt je angsten proberen te overwinnen. Dat laatste is heel lastig omdat ik mijn eigen angsten natuurlijk nooit zie als angsten maar als reele gevaren. Als je weet dat iets niet meer is dan een angst die alleen in je eigen hoofd zit, heb je het probleem al voor het grootste deel opgelost.
Om een voorbeeld te geven van de angsten waar ik mee kampte (en dat is echt slechts één angst uit een uitgebreid assortiment): ik wilde per se geen kinderen. Mijn moeder was diep ongelukkig, pleegde meerdere zelfmoordpogingen en overleed aan een medicijnvergifting die waarschijnlijk te maken heeft met een van die pogingen, al weet ik dit niet zeker, het kan ook zijn dat ze gewoon te veel medicijnen gebruikte. In ieder geval, ik wilde geen kinderen en hoewel ik slim genoeg was om te beseffen dat dit te maken had met mijn moeder, voelde dit niet als een angst. Tot een vriend tegen me zei dat zijn reden om ook geen kinderen te willen volgens hem voortkwam uit angst. Ik herinner me hoe hard deze uitspraak aankwam: ik wist onmiddellijk dat dit waar was. Ik was gewoon bang om kinderen op de wereld te zetten.
Ik ga liever dood dan mijn leven te laten bepalen door een angst. We hebben twee kinderen gekregen en het is het beste dat me in mijn leven is overkomen.
Omdat ik zelf een bang mens ben ruik ik de ansgt bij anderen. Ik kan wel janken als ik mensen in auto’s zie zitten met een mondkapje op, als ik mensen bochtjes om me heen zie maken als ik ze op de stoep passeer, als ik mensen spreek die amper de deur meer uitkomen, als vrienden en familieleden aangeven dat ze me geen hand willen geven, laat staan me omarmen. Dit is een verschrikkelijke wereld geworden. En dan heb ik het nog niet eens over de economische, culturele, sociale, geestelijke en lichamelijke schade die nu wordt veroorzaakt.
Ik heb me voorgenomen om me nergens meer me te bemoeien, maar dat lukt niet. Ik lees en hoor steeds vaker dat mensen mij de schuld geven van wat hen zou kunnen overkomen omdat ik geen mondkapje wil dragen en niet overal mijn handen met alcohol was. Ik probeer mensen hun angst te gunnen en hou afstand van ze, maar het voelt alsof ik in een fuik zwem.
Dit is Rico Brouwer, een podcastmaker (De Podkaars), die een creatieve uiting geeft aan zijn gemoedstoestand: