Muziek

Monday, 20 June 2016

Afgelopen vrijdag was in bij een optreden van Les Bif-tecs in Maloe Melo. Ik ga regelmatig naar Maloe Melo als er een bandje speelt dat muziek maakt in de genres die ik graag beluister. Ik kijk een paar keer per week wat er op de podia van de gelegenheden die ik bezoek te doen is en er staat van de meeste bands wel ergens iets op Youtube of Soundcloud. En op basis van wat ik hoor en zie, en van wat natte vingerwerk, stel ik dan mijn programma samen.
Ik heb me niet verveeld bij Les Biftecs, maar het blijft stom dat er bij Maloe altijd een of twee pauzes zijn tijdens een optreden. De band kwam net lekker op stoom tegen het einde van de eerste set en dat pikte de band na de pauze niet meer op. Ook was een groot deel van het publiek in de pauze verdwenen, wat de stemming ook geen goed deed. Maar toch, ik ben blij dat ik er bij was.
De muziek van Les Bif-tecs is een raar soort soul. Soms bijna Afrikaans, maar het is vooral de DEVO-achtige zang die de muziek bijzonder maakt. De zang ontregelt de muziek, waardoor een wel een dansdrempel wordt opgeworpen, maar zoals ik al zei: tegen het einde van de eerste set was het publiek daar overheen. Ik ben erg benieuwd hoe het was gegaan als er geen pauze was geweest.
Hier kunt u de ceedee van Les Bif-tecs beluisteren.
Voordat ik naar Maloe Melo ging had ik met mijn broer ergens gegeten. Na afloop was het nog te vroeg om naar Maloe Melo te gaan en er was te weinig tijd om nog even naar huis te gaan. Ik bedacht toen ergens op het Leidseplein naar Spanje-Turkije te gaan kijken. Het werd The Last Waterhole. Daar ga ik ook af en toe naar optredens. Er is elke avond live muziek, en dus ook toen ik er voetballen wilde kijken. Uiteindelijk koos ik voor de band omdat het voetbal erg tegenviel. Die band was Apelazerus, dat een mix van moderne funk en nederrap speelt. Best goed, maar soms wat te rommelig om mij echt enthousiast te krijgen. Maar het was hoe dan ook tien keer beter dan Spanje-Turkije. En tegen het einde van het optreden speelden ze een paar toffe covers van recente hits, met stukken Nederlandstalige rap erbij, en dat was meer dan okee. Ik ben gewoon een enorme liefhebber van live muziek. Het is moeilijk uit te leggen waarom ik dat zo mooi vind, maar het is meer dan de muziek alleen. Het gaat er ook om dat ik meemaak dat een paar mensen op het podium iets tevoorschijn toveren dat ik zolang het duurt met hen deel, en dat ik dat ook deel met de rest van het publiek. Het is een vorm van contact die ik heel prettig vind. Overdag heb ik natuurlijk ook de hele dag contact met mensen, maar dat ik vaak verwarrend, ingewikkeld en er zitten vaak ego’s in de weg. Vooral mijn eigen ego. Maar bij een muziekconcert dat een beetje lukt vallen al die obstakels weg en voel ik me opgetild naar een plek buiten mijn alledaagse zelf. Het hoeft trouwens niet per se een live band te zijn, een deejay die goed draait werkt ook.
Zaterdag speelde het B-movie Orchestra in een uitgeklede versie in De Nieuwe Anita. Ik had het orkest nog nooit gezien, maar normaal zijn ze met vijftien mensen. Nu met slechts vier. Ik zag wat ze deden maar snapte niet hoe het mogelijk is om met slechts vier mensen zoveel muziek te produceren. Er werd electronica gebruikt, maar het grootste deel van de muziek werd toch gewoon met herkenbare instrumenten gemaakt. Ik ken het repertoire dat het orkest speelt een beetje omdat ik de soundtracks van B-films nogal fanatiek heb verzameld. Om deze muziek live uitgevoerd te zien en horen was een geweldige ervaring.
Na het B-movie Orchestra draaiden de Celluloid Gurus plaatjes en super 8 films. Het was niet druk, het B-movie Orchestra speelde voor twintig mensen, maar het eerste uur dat de Celluloid Gurus hun killer platen draaiden waren er vijf mensen op de dansvloer. Gelukkig werd het later iets drukker, maar het publiek was in geen verhouding tot de kwaliteit van de gedraaide muziek.
De Celluloid Gurus hebben twee elpees samengesteld met dansbare liedjes van moderne Nederlandse bands. De serie heet Vollanalog en is verschenen in een oplage van 500 exemplaren.

Ik koop liever een verzamelelpee dan al die losse platen, voor zover ik überhaupt weet heb van die platen. Van de 23 bands op deze twee Vollanalog compilaties heb ik er maar vijf ooit live meegemaakt. Er is gewoon teveel muziek!

Comments: