The Tribe

Saturday, 25 June 2016

Donderdagavond speelde The Tribe in The Last Waterhole. Ik kende de band niet, maar op site van The Last Waterhole stond een lonk naar een video en daar was ik behoorlijk van onder de indruk:

Ik heb alle video’s die van The Tribe kon vinden een paar keer beluisterd en vond de band steeds beter. En ik kreeg ook steeds meer zin om ze te gaan meemaken.
The Last Waterhole trekt voornamelijk toeristen die wat komen drinken. De bands zijn meestal achtergrondmuziek bij gesprekken. The Tribe deed eerst een acoustische coverset met alleen de zangeres en de gitarist. Dat was ongelooflijk goed en het was heel jammer dat er zo luid doorheen werd gepraat. Aan het einde van de set kwam de rapper erbij en speelden ze wat eigen nummers. Nog beter!
Ik las op Facebook dat ze net een ceedee uit hebben. Dat was een extra reden om er heen te gaan. Ik wilde die ceedee graag hebben, al was het alleen maar voor “Jump up” en “Honey flower”.

In de akoestische set speelden ze een nieuw nummer, “Travelling man”, dat ik ook een hit vond. Het gebeurt niet vaak dat ik een band die ik nog nooit gezien heb en die alleen maar eigen nummers speelt meten goed vind. Als ik label had zou ik deze band meteen contracteren. Het aantal keren dat hun video’s op Youtube zijn bekeken is absurd laag. Veel bands die ik goed vind hebben geen liedjes voor een groter publiek, maar The Tribe is andere koek. Zet ze bij DWDD en half Nederland is fan.
De eerste set van de volledige band was indrukwekkend. Eigen nummers die staan als een huis. Vlekkeloos, geconcentreerd en zielvol uitgevoerd. En het is geweldige dansmuziek! Er waren wat dames met de band meegereisd die wat halfslachtig meedansten, de rest van het publiek hield het bij drinken en kletsen.
Ik had last van leeftijd. Ik ben minstens twintig jaar ouder dan de rest van de aanwezigen en voel een drempel om mijn lichaam te laten doen wat het wil. Gelukkig (?!?) is er na de eerste pauze vrijwel niemand meer. Die drempel is er omdat ik denk dat ik, als oudere, ga dansen dat dat de rest van het publiek zeker niet gaat dansen en dat wil ik de band niet aan doen. Dat dilemma viel dus weg bij de tweede set. Maar het blijft onwerkelijk om met minder mensen op de dansvloer te staan dan er mensen op het podium staan. Al leek de band er niet echt mee te zitten. Ten de band aan de tweede set begon waren er vier mensen en die werden door de zangeres begroet met de vol zelfspot uitgesproken woorden:”Oh, i love a great crowd”. Om vervolgens nog drie kwartier te spelen alsof ze op het hoofdpodium van Pinkpop stonden.

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit