Shirley & Company

Monday, 17 November 2014

Toen ik een jaar of veertien was, kocht ik dit singeltje:

Ik krijg nog steeds kippenvel van dit nummer, met die Hamilton Bohannon-achtige beat, en vooral door die man die er steeds doorheen schreeuwt:

De opvolger was een zielloze imitatie van de hit:

Shirley had al tien jaar eerder een paar rhythm’n’blues hits met Lee, onder andere “Let the good times roll”:

Ze heeft een stem die lijkt op die van Betty Boop. Ik geloof niet dat ik er een hele elpee naar zou willen luisteren, maar in kleine doses vind ik het een intrigerende stem. Ze klinkt alsof ze zichzelf helemaal niet gelooft en of het grootste deel van haar aandacht ergens anders is dan bij de tekst, die ze zingt. Meestal knap ik daar op af,maar in dit geval is het juist de attractie. Ik herinner me dat ik haar als veertienjarige op televisie zag en toen al dacht dat ze nou niet bepaald de dansurgentie uitstraalde waar ze over zong. Ik snap nog steeds niet waarom Shirley daarmee wegkomt en het is maar goed dat ik de tijd niet heb om me met dit soort vragen bezig te houden.
Pas veel later nadat “Shame” een hit was, dertig jaar schat ik, kocht ik dit singeltje:

Jesus Alvarez blijkt de company van Shirley Goodman te zijn. Zijn solo-nummer “Queen bee” gebruikt ook de beat van “Shame”, maar dit klinkt een stuk beter dan “Cry”:

Ik heb nog een singel met deze beat, maar helaas kan ik die nu even niet vinden. En waarschijnlijk zijn er nog tien andere, die ik niet eens ken, dus zo erg is dat niet.

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit