Ad astra (2)

Thursday, 23 July 2020

Het is opmerkelijk dat veel gebieden, landen, bergen en rivieren nog steeds geassocieerd worden met sterren of sterrenbeelden. Zo wordt Rusland gezien als een beer, Spanje als een stier, China als een draak, enzovoort. Dit zouden volgens dit idee restanten zijn van een tijd waarin die gebieden correspondeerden met gebieden aan de hemel. Een lang vervlogen tijd waarin men zich bewust was van de samenhang tussen de sterrenhemel en het aard-oppervlak.Die tijd is van lang voor onze officiële geschiedenis. In de Veda en in de piramide-teksten spreekt men van tienduizenden jaren geleden. Van die wereld is weinig meer over Het is opzich al een wonder dat er überhaupt nog iets is dat ons hieraan herinnert.
Soms kom je aanwijzingen voor dit idee tegen op de vreemdste plaatsen. Zoals in kinderliedjes en kinderverhaaltjes. “Twinkle, twinkle little star, how i wonder who you are?”. Of het rare verhaal over kip of een kalkoen die zijn hoofd stoot en sterretjes ziet (!). Dit brengt hem op het idee dat de hemel op aarde gaat vallen, wat hij tevergeefs aan de andere dieren probeert te vertellen.Wie verzint dit soort dingen? Ook in de science fiction wemelt het van de verwijzingen naar het idee er meer verband is tussen hemel en aarde dan we durven te dromen. Stargates, strawalkers, strapaths, enzovoort.
Onze obsessie met sterren is zo groot dat ik me niet kan voorstellen dat er niet iets achter zit dat we tot nu toe over het hoofd zien. Waar komt bijvoorbeeld het idee van een “guiding star” vandaan? Waarom zeggen we dat onze toekomst in de sterren staat geschreven? Waarom worde heiligen afgebeeld met een stralenkrans om hun hoofd? Is een aura of een halo niet gewoon een verwijzing naar onze vergeten sterrenstatus?
En lijkt astrologie ook niet een misvormd, incompleet overblijfsel vanhet idee dat men ooit werkelijk wist dat hemel en aarde één geheel vormden?
In liedjes vind je honderden verwijzingen naar het idee dat sterren de eeuwige verschijningsvorm zijn van mensen. Of, anders gezegd, dat mensen de tijdelijke verschijningsvorm zijn van sterren. In liedjes wordt de ander, het object van de liefde, op 1001 manieren vergeleken met een ster. (Ik ben een ceedee-compilatie aan het maken met de beste voorbeelden, dus die komt binnenkort.) Maar wat nu als sterren werkelijk onze wederhelft zijn? We denken dat liedjes over de liefde tussen twee mensen gaan, maar dat is onzin. Het gaat over onvoorwaardelijke liefde. Hoeveel mensen willen werkelijk “give up the world”voor hun aardse partner”? Of sterven, een eeuwigheid wachten of alles opofferen?Als je naar liefdesliedjes luistert met het idee dat het gaat over de relatie tussen een mens en een ster worden de teksten ineens een heel ander verhaal. Dan worden die liefdesliedjes een verhaal over éénwording tussen lichaam en ster.
Misschien zijn wat we met onze ogen aanzien voor sterren aan de hemel in werkelijkheid onze zielen. Misschien is de vraag of een lichaam een ziel heeft verkeerd: het zijn de zielen die en lichaam hebben. Wij zijn sterren met geheugenverlies. Gelukkig hebben we de liefdesliedjes om ons overal en altijd te herinneren aan onze ware aard en onze potentiële mogelijkheden. Wij zijn zelf de bron van onze beste ideeën, hoogste idealen , vaagste intuïties en meest vergezochte ingevingen.Als mens kunnen we de dromen van sterren verwezenlijken want die sterren zijn we zelf. We zijn eeuwige hemellichamen in tijdelijke mensengedaante.
Hier is de intro een liedje waarin het verhaal dat ik hier in mijn krakkemikkige versie probeer te vertellen fraai wordt verwoord:
“Is this the real life?
Caught in a landslide, no escape from reality.
Open your eyes, look up to the skies and see…”
Als je je ogen opent en naar de hemel kijkt zie je de sterren. Je ziet een perfecte, onveranderlijke orde. In de hemel i geen probleem, op aarde lijkt het anders te zijn. Maar is dit werkelijk misschien slechts een fantasie die we hebben omdat we niet meer weten dat we zelf deel uitmaken van die hemelse perfectie?
Is de werkelijkheid misschien beter geregeld dan denken als we niet verder kijken dan onze neus lang is? Als we met onze ogen kijken in plaats van met ons verstand. Om te zien dat het beneden op aarde net zo goed volgens plan verloopt als boven in de hemel moet we de ogen uit ons hoofd kijken.
Als het heel hoed gaat zeggen we dat we in de zevende hemel zijn, dat we stralen, enzovoort. We zien dan ook dat het leven goed is. Als het slecht met ons gaat zeggen we dat we down zijn, dat we geen lichtpuntje zien, dat we de weg kwijt zijn, enzovoort. Het zijn allemaal verwijzingen naar onze tweeledige natuur. We zijn sterrenstoffelijke wezens. En we kunnen op twee manieren naar onszelf kijken. Of we kijken vanuit ons tijdelijk lichaam naar onze eeuwige ziel, of we kijken vanuit ons hemellichaam naar ons aardse omhulsel. Het is één ding, dat we op twee manieren kunnen ervaren. Of beter gezegd: we ervaren onszelf ergens op een spectrum dat aan de ene kant een ster is en aan de andere kant een fysiek lichaam.
Het idee van verlichting wil niets anders zeggen dan dat een mens zich bewust kan worden van zijn bron en dat zij of hij in werkelijkheid verlicht wordt door zichzelf. De geboorte van verlichte wezens wordt niet voor niets in alle overleveringen aangekondigd door middel van een ster. Maar we zijn allemaal sterren. We zijn het alleen helaas vergeten.

Comments: