Wie schrijft die blijft
Wednesday, 8 July 2020
Rinus Versluys had op de lagere en middelare school geleerd dat hij niet bij de meest populaire mensen behoorde. Hij was stil en zachtaardig en niet geneigd tot groepsgedrag. Op zijn 26e was hij nog steeds maagd. Hij werkte vier dagen per week als bijlesleraar en bracht de rest van zijn tijd door met het lezen van boeken. Hij was niet extreem populair bij zijn bijlesleerlingen maar hij was de enige leraar die met niemand ruzie had.
Toen zijn tante Rita in Nieuw-Zeeland overleed erfde hij achtduizend euro en een doos met brieven. Zijn tante had haar leven lang brieven geschreven, met name met familieleden. De familie was uitgewaaierd over de hele wereld en Rita was als een spin in een papieren web dat de familie verbond. Rinus wist hier niks van. Zijn moeder, de oudere zus van Rita, was overleden toen hij drie was. Kennelijk had zijn vader alle brieven, die zijn moeder aan Rita had geschreven, na haar overlijden aan Rita teruggestuurd. Het waren er meer dan zeventig. Alle andere brieven in de doos waren geschreven door familieleden waar Rinus vaak niet eens het bestaan van wist. Rinus meldde zich ziek en besteedde twee dagen en nachten aan het lezen van alle brieven.
Er stond niets in de kleine duizend brieven, waarvan sommige meer dan tien velletjes telden, dat interessant genoeg was om na te vertellen aan iemand die geen familie was. Maar Rinus was perplex. Het lezen van deze brieven, die notabene niet eens aan hem waren gericht, had vele malen meer impact op hem dan alle boeken die hij had gelezen. Het liet hem niet los. Waarom maken deze brieven zo’n diepe indruk? Wat maakt brieven zo anders dan boeken? Rinus had in zijn hele leven nog nooit een brief gehad of geschreven. Het was alsof hij tot twee dagen geleden slechts de helft van zichzelf was geweest.
Rinus kwam niet echt tot een definitief antwoord op al zijn vragen. Maar het was hem duidelijk dat een brief een wapen was waar mensen mee geraakt konden worden. Hij besloot brieven te gaan schrijven. Binnen een week waren dat meer dan tien brieven per dag. Ze waren gericht aan iedereen die maar in hem opkwam. Als hij aan iemand dacht schreef hij die persoon waarom hij aan haar of hem dacht, wat hij over die persoon dacht en wat hij dacht dat die persoon zou moeten weten. Hij verwachtte weinig reacties maar die kwamen wel. Driekwart van zijn brieven werd beantwoord, en tot zijn verbazing kwam de helft van die reacties per post. Er waren vrijwel geen negatieve reacties.
De brieven van Rinus hadden niet alleen effect op de mensen die de brieven ontvangen. Langzaam maar zeker gingen ook andere mensen brieven schrijven. Rinus had in een interview verteld hoe hij het deed: met pen op papier, niet nadenken, altijd eerlijk en aardig blijven, schrijven wat je denkt in de beste bewoordingen die je kunt ophoesten en altijd de brief de volgende dag nog een keer lezen voordat je hem op de brievenbus gooit. Het leek aanvankelijk een rage die inhaakte op de behoefte aan retro-cultuur, maar al snel bleken in alle leeftijdscategorieen mensen de pen op te pakken. En niet alleen in Nederland.
De postbezorging werd een probleem. Brievenbussen waren vol, bezorgers klaagden over de toenemende hoeveelheid werk. Maar de schrijfgolf was niet meer te stoppen. En de effecten waren al snel merkbaar. Mensen veranderden. Mensen beseften dat zowel het schrijven als het ontvangen van persoonlijke brieven grote en blijvende invloed had op hun karakter en levenshouding. En het bracht een rust die alle digitale communicatie uit het leven had weggenomen.
Binnen een jaar ontstond er een snel groeiende beweging voor analoge communicatie. De sociale media merkten hier aanvankelijk weinig van. De beweging was een succes maar de sociale media zagen geen probleem in de paar procent terugval. Totdat duidelijk werd dat de paar procent van de mensen die hun accounts op sociale media niet meer gebruikten de meest invloedrijke mensen waren. De sociale media gingen meer en meer lijken op een parallel universum waarin alle fouten die de mensheid ooit had gemaakt in stand werden gehouden. Ondertussen veranderde de echte wereld langzaam in een betere wereld.
Rinus stierf op een dag voor zijn drieendertigste verjaardag. Hij stierf als maagd en op zijn bankrekening stonden nog steeds de achtduizend euro die hij van zijn tante had geerfd. Zijn laatste brief was geschreven aan prinses Amalia. Het was een liefdesbrief.