Renkum
Wednesday, 8 July 2020
Toen ik tien was mocht ik met de hele klas drie weken naar het Anna Maria Lentinkhuis in Renkum. Er ging één leraar mee, een man met losse handjes en een liefde voor sigaren.
Ik had er een geweldige tijd. Ik herinner me dat ik elke week een ansichtkaart naar mijn ouders mocht sturen, dat het eten niet geweldig was en dat ik me nog nooit zo weinig heb gewassen als in die drie weken. Het enige culturele dat ik me herinner van die drie weken was een uitstapje naar een papierfabriek, waar we ook een werkstuk over moesten maken.
Ik moest hier aan denken omdat ik in mijn verzameling ansichtkaarten deze kaart van dat vakantiehuis tegenkwam:
Pas veel en veel later besefte ik hoe wonderlijk is dat een leraar drie weken lang met dertig kinderen naar een vakantiehuis in Renkum ging. In het laatste jaar van de lagere school zijn we nog een keer een week gegaan. Waarschijnlijk waren die drie weken een experiment.
Deze foto vond ik op Pinterest. Het vakantiehuis dateert al van de jaren twintig:
Ik heb nooit meer contact gehad met de mensen met wie ik naar Renkum ben geweest. De leraar is helaas overleden. Ik zou graag willen weten hoe anderen dit hebben ervaren. Als ik bedenk hoe onze kinderen en ik als vader vandaag de dag omgaan met een schoolreisje van één enkele dag kan ik me niet voorstellen dat ik destijds drie weken van huis ben geweest.
Toen we uit de bus renden gleed ik uit over het grindpad. Ik bleef hangen aan een stuk prikkeldraad. Dat leverde een flinke jaap vlak onder mijn oog op. Maar gelukkig waren de pleisters van toen veel beter dan de pleisters van nu. Ik heb er alleen een kleine littekentje aan overgehouden.
De afgelopen weken ben ik aan het schrijven over mijn favoriete idee, dat van De Eeuwige Wederkeer. Dat draait om zelf-herinnering. Ik herinner me van mijn hele leven tot nu zo weinig dat als je al mijn herinneringen zou kunnen filmen en achter elkaar zou monteren het nog geen avondvullende voorstelling zou opleveren.