Limiet

Monday, 30 November 2009

Vanavond is onze zoon beroofd. Op het Leidseplein, door twee gasten van ongeveer 20 jaar. Het gaat niet om het geld (10 euro), maar om de daad op zich, en om de bedreiging die er ook nog bij kwam. Dezelfde mannen hadden hem al eerder geprobeerd te beroven, op een andere locatie, maar toen had hij geen geld op zak. Onze zoon is erg moedig onder, maar ik niet. Ik heb het helemaal gehad met al het wangedrag op deze planeet. We gaan morgen aangifte doen, maar dat is natuurlijk een formaliteit.
Zo’n beroving is uiteraard niets vergeleken met de andere vreselijke dingen die mensen elkaar op andere plaatsen en tijden aandoen. Ik wil “dit soort dingen” niet langer aanzien. Maar ik weet niets wat ik kan doen om het te laten ophouden. Ik geloof zelfs dat er niets gedaan kán worden. Maar ik voel me als een bijna lege balloon, waar de levenslust uit weg stroomt. Het klinkt allemaal veel te dramatisch zodra ik het opschrijf, en deze plek is ook niet de juiste. Ik bedoel, de mensen die dit blog lezen, horen bij de goeien. Maar hoe bereik ik de ellendelingen? En wat zeg of doe ik om ze te laten ophouden met hun wangedrag? Als ik het opschrijf, zie ik meteen de hopeloosheid in van het idee.
Ik schrijf deze blog soms vooruit, en op dit moment staan er nog een paar stukjes in de wachtlijst, over totaal irrelevante zaken. Ik weet niet of ik nog zin heb om straks weer over muziek en tekeningen te schrijven; het voelt al heel lang alsof ik daarmee mijn tijd verspil. De samenleving heeft iets anders nodig dan blogs en tekeningen. Maar nogmaals: wát?!