JJG

Monday, 14 November 2011

Zaterdagavond mocht ik op het Zone 5300 podium in de Bibliotheek van Rotterdam, waar het Lezersfeest werd gehouden, een verhaaltje vertellen over de geneugten van het verzamelen. Ik was pas om vier uur ‘s nachts thuis en om halfvijf ging de telefoon. Mijn vader bleek te zijn overleden, ongeveer op het moment dat ik in de nachtrein Rotterdam uitreed.
Ik heb al eens eerder iets over mijn vader geschreven. Met name de laatste 15 jaar van zijn leven zijn tamelijk bizar geweest. Ik schat dat hij een keer of vier serieus op sterven heeft gelegen, en altijd met andere klachten. Zijn medisch dossier van de laatste 15 jaar moet in de buurt van een Nederlands record komen. Maar nadat hij anderhalf jaar geleden twee keer een heup had gebroken en daarom moest verhuizen naar verzorgingshuis Zilverschoon in Nijkerk, is hij wonderbaarlijk veranderd. Als zoon ben ik daar heel heel blij mee. Alle strijd die er in hem en tussen ons is geweest, was verdwenen. Hij had anderhalf jaar geen enkele klacht of ziekte. Hij werd omringd door verpleegsters van een soort dat de meeste mensen alleen kennen uit sprookjesboeken. Ik dacht werkelijk dat hij nog jaren mee zou kunnen. Dertien jaar lang ging ik slapen met de gedachte dat ik gebeld zou kunnen worden omdat mijn vader weer iets was overkomen, maar de laatste maanden ging het hem zo goed dat ik die gedachte kwijt ben geraakt. Dus toen ik zaterdagnacht werd gebeld, kwam de mededeling dat hij dood is, totaal onverwacht.
Toch overheerst het gevoel dat het goed is zoals het is gegaan. Mijn vader heeft zijn leven op een manier geleefd waar hij trots op kan zijn en waar hij van heeft genoten. En aan het eind van zijn leven heb ik dat met hem kunnen delen. Hoeveel mensen kunnen dat zeggen? Natuurlijk zitten er in zijn leven vele stukken die minder mooi en leuk zijn, maar als geheel lijkt het me een geslaagd project. Dat het nu onverwacht is afgesloten, past er bij, en waarschijnlijk had niemand het anders gewild binnen de mogelijkheden die het Leven biedt. Ik bedoel, dood gaan we allemaal hoe dan ook een keer. Dus de manier waarop mijn vader dood ging is zeker niet de slechtste keuze.
Vanochtend zit ik foto’s uit te zoeken voor een boekje dat mijn broer en ik op zijn begrafenis aan de bezoekers willen geven. De mensen die komen hebben hem vaak maar een deel van zijn leven meegemaakt. En het lijkt ons leuk om mijn vader in al zijn verschijningsvormen te laten zien.

Hier zal mijn vader een jaar of achttien zijn geweest, dus dit is dan midden jaren 50:

Mijn vader en moeder op hun trouwdag, 1959:

Hier is mijn vader met mij, ergens in 1961, toen hij net een platenspeler had gekocht.

Ons hele gezin, ongeveer in 1965:

Dit is een foto uit de jaren 70, toen mijn vader zeer actief was in het bestuur van een voetbalvereniging. Hij organiseerde oa de feesten en zorgde ervoor dat er artiesten kwamen optreden. Hij had een wenslijstje, met bovenaan Anneke Gronloh, maar werd door budgetaire beperkingen genoodzaakt ander keuzes te maken. Wie de dame op deze foto is weet ik niet meer, maar zij was dus ergens in jaren 70 de tweede keus:

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit