Sesam open u

Tuesday, 15 November 2011

Rond het jaar 2000 ben ik begonnen met een ideeën-dagboek. Ik schreef elke dag het beste idee op dat ik kon verzinnen. Dat was een vreemd experiment. Niet alleen kwam er geen einde aan de ideeën die in mijn hoofd opkwamen, de ideeën werden steeds vreemder. Na een jaar of twee ben ik ermee gestopt omdat ik voelde dat de kloof tussen de alledaagse werkelijkheid en mijn innerlijke universum oncomfortabel groot werd. Ik heb nooit echt gedacht dat ik gek was, maar ik begon er wel steeds meer aan te twijfelen.
Nadat ik stopte met dit experiment, stopten ook de ideeën. Af en toe komt er nog wel eens wat opborrelen, maar dat is zowel in kwantiteit als in kwaliteit niet te vergelijken met de mentale vloedgolven van toen. De winst is dat ik nu meer met twee benen op de grond sta dan tien jaar geleden. Maar het verlies is dat ik regelmatig last heb van een gevoel van saaiheid. In mijn hoofd gebeurt heel vaak vrijwel niets. Die rust is natuurlijk soms ook heel prettig, maar ik zou liegen als ik ontkende dat ik de ideeen mis. Wat me ervan weerhoudt om zo’n experiment nog eens te proberen te doen, is dat ik me de afgelopen jaren tamelijk goed heb verdiept in de (ideeën van) andere mensen die soortgelijke ervaringen lijken te hebben. Over het algemeen zijn dat geen mensen die ik als vriend zou willen hebben. Ze zijn ego-centrisch, pathetisch en vaak in een of meer opzichten knettergek, ondanks dat ze soms briljante ideeën hebben. Een andere reden om niet nogmaals mijn brein de vrije loop te laten, is dat ik niet meer geloof dat andere mensen op ideeën zitten te wachten. Dat dacht ik tien jaar geleden wel. Omdat ik zelf zoveel vragen had, dacht ik dat anderen ook interesse zouden hebben in mogelijke antwoorden. Als ik het nu zou doen, deed ik het helemaal voor mezelf, en kennelijk is dat minder motiverend, anders had ik het allang geprobeerd.
Ik weet bovendien niet wat er gaat gebeuren als ik probeer de sluizen in mijn hoofd weer helemaal open te zetten. Ik weet niet eens of ik dat wel kan, want ik weet niet hoe ik het zou moeten doen. Waarschijnlijk is een uitgesproken wens als “Sesam open u” de beste methode. Mijn angst om gek te worden of gek te worden gevonden, is volgens mij geen reden om het niet te proberen. Het is eerder een kwestie of het wel zin heeft. Ik ben minder gemotiveerd dan tien jaar geleden, denk ik, al geef ik dat niet graag toe.
Dit verhaal dankt u aan de film “Contact”, die ik gisteren voor de zoveelste keer heb bekeken. Ik zie dat verhaal als een metafoor voor een psychologisch proces. Ik zou in mijn hoofd een weg willen bouwen of vinden naar de antwoorden op mijn vragen. En dan gaat het niet alleen om de antwoorden, maar minstens zo veel om die weg en het in kaart brengen ervan. Het komt mij bizar voor dat we na zoveel duizenden jaren beschaving nog steeds de weg in ons eigen hoofd niet weten. Er zijn wel mensen die er naar gezocht hebben en die er informatie over geven, maar dat is niet voldoende om het aan een ander over te kunnen dragen. Onze mind is naar mijn idee voor 99 procent nog steeds terra incognita. Het idee dat ik dood ga zonder dat ik alles heb geprobeerd om daar een paar procent af te hebben gehaald, vind ik eigenlijk beschamend.

Comments: