Schrijven

Tuesday, 1 September 2020

Ik heb al maanden geen inspiratie om te tekenen. Ik maak de Nespresso-tekeningen terwijl ik luister naar interviews en andere geluiden. Er zit geen creatieve drang achter, het is puur bezigheidstherapie. Aanvankelijk vond ik het jammer dat mijn kunstzinnige ambities lijken te zijn uitgedoofd, maar op het moment schrijf ik liever. Brieven, dagboeken en andere dingen die ik u hier niet ga laten lezen. Als het allemaal wat uitgekristalliseerd is krijgt u het beslist wel te lezen, dus maak uw borst maar nat, maar ik ben nu vooral bezig om mijn gedachten te ordenen. De onderwerpen waar ik over schrijf zijn controversieel en ik wil mijn woorden zorgvuldig kiezen zodat ik zo min mogelijk mensen tegen me in het harnas jaag. Want dat is niet mijn bedoeling. Maar ik ben bang dat het toch gaat gebeuren. Het idee van vrijheid van meningsuiting is in rap tempo aan inflatie onderhevig. Afwijkende meningen worden minder en minder getolereerd. Dat is treurig, want mijn leven is gevormd door mensen met extreem afwijkende meningen. Ik ben zelf helemaal niet zo extreem, vind ik, maar de samenleving verandert en een gevolg daarvan is dat mijn opvattingen momenteel extremer steeds gaan lijken. Dit vind ik zeer bedenkelijk, want de geschiedenis leert dat dit leidt tot meer en meer radicalisering en strijd. Dat is precies wat ik niet wil.