FaceBook

Sunday, 23 October 2011

221011. FaceBook
Er komt veel niet aan bod in dit blog, en een van de dingen die nauwelijks aan bod komen, zijn ideeen over hoe het leven werkt. En dan bedoel ik met name de relatie tussen mij en de wereld om me heen. Dat schrijnt soms een beetje omdat ik in dit blog het beeld creeer alsof ik 24 uur per dag bezig ben met totale trivia, zoals alfabetten en reclamesingels. Maar de vraag hoe het leven werkt houdt me meer bezig dan de onderwerpen dit ik in dit blog voorbij laat komen.
Dat ik er niet veel over schrijf komt oa dat er al zoveel over wordt geschreven door anderen, en dat ik; als ik dat lees, besef dat het niet echt overkomt. Of gewoon niet klopt. Dat maakt me argwanend over de dingen die ik zelf zou willen zeggen. Bovendien vind ik dat eigenlijk eerst mijn eigen leven en psyche geheel op orde moet hebben voordat ik iets zou mogen zeggen over anderen.
Maar onlangs zat ik op FaceBook en besefte ik wat een fraaie metafoor dat is voor het echte leven. En in plaats van u een reeks tekeningen voor te schotelen uit mijn schetsboek, zoals ik eigenlijk van plan was, wil ik dat idee proberen te verwoorden.
Wie FaceBook gebruikt, weet hoe het werkt: FaceBook is een neutraal decor, dat iedereen zelf dient in te vulen. Als je net begint en geen vrienden hebt, kijk je naar een leeg scherm, waar niets op gebeurt. Als je wilt dat er wat op je prikbord gebeurt, moet je zelf acties ondernemen. Wat er op je prikbord gebeurt, is een gevolg van je eigen acties. Als je eenmaal een flink aantal vrienden hebt, wordt het lastig om nog te zien wat nou precies je eigen aandeel is in het spektakel dat zich aan je ogen opdringt. Maar omdat ik al een tijdje niets meer bijdraag en af en toe met verbijstering naar de gebeurtenissen op mijn prikbord kijk, besefte ik dat ik naar een wereld keek waar ik niets mee te maken heb, zolang ik me er maar niet mee bemoei. Zie FaceBook als een metafoor voor de Werkelijkheid en u snapt wat ik bedoel. Ik denk dat de werkelijkheid ook in principe een neutraal decor is, dat als een spiegel onze acties reflecteert. Maar in dit geval kunnen die acties ook gedachten zijn, en zijn de reflecties gebeurtenissen en driedimensionale dingen. Anders gezegd: ons individuele leven is als projectie op een in principe neutrale werkelijkheid. Door de complexiteit van het geheel en doordat de weerspiegeling (of mooier: de esoterische schaduw) van onze gedachten en handelingen niet makkelijk is te herkennen, lijkt het alsof het Leven/de Werkelijkheid zich met ons bemoeit, maar inmiddels geloof ik dat niet meer. Het is als op FaceBook: er worden dingen gepost die ik me zou kunnen aantrekken of waar ik me in zou kunnen mengen. Maar omdat ik niet reageer, gebeurt er niets met mij. Mijn profielpagina verandert niet. Het leven op FaceBook trekt aan mij voorbij als een film. En eigenlijk ervaar ik het echte leven voor het grootste deel ook op die manier. Dat was vroeger heel anders, vandaar dat ik het verschil maar al te goed opmerk.
Dit idee is natuurlijk een variatie op ideeen die al eeuwen in esoterische kringen worden beschreven. De metaforen die in het verleden werden gebruikt om de wonderlijke relatie tussen psyche en werkelijkheid te verduidelijken, zoals Plato’s grot, om maar een bekend voorbeeld te noemen, hebben mij nooit veel inzicht gegeven. Bij mij kwamen vrijwel alle inzichten voort uit eigen ervaring. Dat zal bij andere mensen dus niet anders zijn. Maar soms las ik iets dat me nieuwsgierig maakte en dat me op een ander spoor zette. Dat is een magere reden om dit soort vage verhalen te publiceren, maar ik beloof u dat ik het niet elke maand ga doen.

En hier is, als compensatie voor bovenstaand verhaal, een video van een optreden in een of andere talentenshow. De acapella-band heet Delilah en ze zingen een liedje van Bruno Mars waar ik heel graag naar luister:

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit