Jan Sloot

Friday, 14 October 2011

Een paar jaar voordat ik met dit blog begon, in 2000 om precies te zijn, was ik behoorlijk fanatiek in de weer met “de vermeende uitvinding van Jan Sloot. Ik heb het er in dit blog een paar keer kort over gehad, maar vannacht had ik een nieuw inzicht in deze rare materie. Ik lag in bed met koorts en sliep erg onrustig en uit het niets kreeg ik half dromend een idee dat ik nu zal proberen te beschrijven.
Jan Sloot beweerde een methode te hebben ontdekt om data te comprimeren. Niet alleen was de methode extreem effectief (complete speelfilms op een chip), volgens Jan Sloot was de methode zo simpel dat hij er niets over kon zeggen zonder een ander op het juiste spoor te zetten. Ondanks zijn paranoia heeft hij er toch een paar dingen over gezegd en één van zijn mededelingen was dat het ging om het coderen van kleuren.
Ik weet heel weinig van hoe een film digitaal wordt gecodeerd. Het zou heel goed kunnen dat het idee dat ik vannacht kreeg allang wordt toegepast. Of juist niet wordt toegepast omdat het niet werkt. Maar ik stel me voor dat het digitaal coderen van films in principe gebeurt door de 24 opeenvolgende beelden per seconde als foto’s op te slaan. Dat kan op 1001 verschillende manieren, maar voor zover ik het weet, gebeurt het altijd door per plaatje informatie op te slaan. Het kan ook anders:
Stel u een scherm voor dat uit een bepaald aantal pixels bestaat. Ik weet niet hoeveel pixels er op een beeldscherm staan, maar het maakt niet uit voor dit verhaal. Laten we zeggen dat een beeld bestaat uit 1000 pixels. In plaats van te denken aan 24 opeenvolgende beelden per seconde, kunt u ook denken dat elk van deze 1000 pixels 24 keer per seconde van kleur veranderd. Een film bestaat uit 1000 pixels die 24 keer per seconde van kleur veranderen. Ik weet niet hoeveel kleuren er bij een digitale film gebruikt worden, maar in principe kan het met drie kleuren Je kunt dus 1000 grafieken maken waarin de kleurveranderingen van elke pixel worden uitgezet tegen de tijd. Die grafieken zijn volstrekt onregelmatig. En hier houdt dit verhaal op. Want ik meende vannacht te kunnen zien hoe zo’n grafiek met zeer weinig data kon worden gecodeerd, maar ik weet nu niet meer hoe dat zou kunnen. Het had ermee te maken dat elke onregelmatige grafiek kan worden ontleed in een reeks regelmatige grafieken, maar hoe dat een databesparing zou kunnen opleveren, is me nu een raadsel. Want om een onregelmatige reeks van drie kleuren ter lengte van 24×60x90 (de lengte van een speelfilm) te ontleden in een aantal regelmatige grafieken, heb je volgens mij heel veel data nodig. Meer dan er nodig zijn om nu een film op een DVD te zetten. Maar misschien kunt u er vannacht eens uw gedachten over laten gaan!
Hoe dan ook, het idee om films te zien als een verzameling van kleurveranderende pixels in plaats van als opeenvolgende beelden, lijkt me een interessante invalshoek. Als het niet allang bestaat natuurlijk.

Comments: