Rotring Variant (2)

Sunday, 16 October 2011

De tekenpennen, zoals oa de firma Rotring die maakt(e), zijn bedoeld om technisch tekenwerk mee te doen. Dat betekent dat de pennen gemaakt waren om rechtop mee te schrijven. Ik gebruikte ze om mee te letteren, en daarbij houd ik de pen schuin, en eigenlijk konden ze daar niet goed tegen. De inkt stroomde vaak niet lekker, de punten verbogen, en zeker op de harde plastic films, waar ik soms op letterde, versleten de punten snel. Het was niet vreemd als ik een pen (destijds bijna 20 gulden) na het letteren van één stripboek moest wegooien omdat de schrijfdikte een millimeter was toegenomen. Door de pen altijd onder exact dezelfde hoek op het papier te houden en de pen te draaien terwijl ik schreef, kon ik er soms iets langer mee doen, maar als het ten koste ging van de lettering, moest ik zo’n pen toch wegggooien. Ik probeerde de punten altijd nog even bij te slijpen voordat ik ze weggooide, maar dat lukte meestal niet, en als het wel lukte, kon ik er meestal maar heel kort mee schrijven voordat het probleem zich opnieuw voor deed.
Omdat ik gemiddeld ongeveer tien gulden per geletterde pagina kreeg en een gemiddelde strip zo’n 44 pagina’s telde, was het op zich niet zo’n punt dat ik een pen per boek versleet. Ik vond het alleen zonde, ik gooi niet graag iets weg. De vorige eigenaar van de plastic tas die ik gisteren van Mascha kreeg, gooide ook niet graag iets weg. Dat werd al snel duidelijk toen ik het cadeau nader bekeek. In de doosjes zaten nog een paar gebruiksaanwijzingen, kapotte onderdelen (!) en zelfs een groot aantal voorlopers van de tekenpennen zoals Rotring die maakte.

Ik ken de geschiedenis van de tekenpen niet, maar voordat er navulbare tekenpennen op de markt kwamen die werkten als een gewone vulpen, waren er speciale kroontjespennen. Die werden gemaakt in allerlei diktes, en op een gegeven moment waren er ook buisjespennen, die net als een kroontjespen op een houder moesten worden geschoven en dan in een inktpot worden gedoopt. Joop Eilander, zoals de vader van Mascha heette, en aan wie ik deze spullen te danken heb, had een set van Pelikaan, de “Graphos” genaamd. In één van de doosjes zaten een paar van die pennetjes, en een foldertje:

Om inkt in die minuscule buisjes te krijgen, moest je een pipetje gebruiken. Bij de ingang van het buisje (en voor alle duidelijkheid, die hadden doorsnedes van een millimeter!), zat een klein spiraaltje, dat fungeerde als inktreservoir en voorkwam dat de inkt langs de buitenkant van het buisje naar beneden druppelde.

Zeer ingenieus en nog maar een paar stappen verwijderd van een tekenpen als de Rotring Variant.
Ik weet niet welke firma als eerste een technische tekenpen op de markt bracht die er uitzag als een gewone vulpen.

Rotring was zeker één van de eersten, maar misschien waren er voorlopers. Er waren zeker naapers. Daar van heb ik er een paar in de kast liggen en ooit ga ik u daar ook nog mee lastig vallen.
In dit pakket zat slechts één flacon zwarte inkt van zo’n nepmerk, met de fraaie naam “Colorstar”. Ik snap niet waarom er zo weinig over dit onderwep wordt geschreven; alleen al de verpakkingen van alle merken die probeerden iets mee te pikken enorme omzet, die op de tekenpennenmarkt werd gemaakt door firma’s als Rotring, Schaeffer en Pelikaan, zijn een boek waard.
In de plastic tas zat ook een setje sjablonen (merk Linex ) om bochten mee te tekenen. Die heb ik zelf ook ooit gekocht, maar nooit gebruikt.

Hoewel het er simpel uitziet, vond ik het enorm ingewikkeld om met die hulpstukken een smetteloze gebogen lijn op papier te krijgen. Ik had al snel besloten dat ik liever net zolang ging oefenen tot ik dat uit de losse hand kon.
Ook zaten er twee “typometers” in de zak. Dat waren doorzichtige stukken plastic met tabellen, waarme je kon berekenen hoeveel centimeter een bepaalde fontgrootte innam.

Voor mensen die jonger zijn dan dertig, moet dit klinken als een alchemistisch recept uit de middeleeuwen, maar het waren ooit onmisbare hulpstukken voor een grafische ontwerper!
Ten slotte een hoogtepunt uit deze zak met tekenmateriaal van Joop Eilander: een kaartje van 10×15 centimeter waarop hij precies heeft opgeschreven wat hij allemaal bezat.

Dit geeft niet alleen dat hij ongeveer uit hetzelfde soort hout was gesneden als ik, maar ook hoe waardevol deze spullen voor de man waren. Ik vroeg Mascha nog of ik op het internet nog iets van haar vader zou kunnen terugvinden, maar volgens haar was dat helaas niet het geval. Dus voorlopig houdt dit verhaal hier jammer genoeg op.
Of nee, er zaten ook nog vijf lucifergrote zwarte dingen in één van de doosjes die ik niet herkende:

Als u weet wat je met deze dingen geacht werd te doen, zou ik dat graag van u horen.

Comments:

Name*

E-mail address*

Remember me.(Requires cookies)

Spam trap

Comment (max 1024 characters)*

Notify me via e-mail of new comments to this entry.

Submit